"Każdy z nas zrobił coś strasznego, ale trzeba umieć się z tym pogodzić i iść naprzód." - Aeshri

48 Dzień Sezonu Latorośli 1320 AE (13:11)

Sen. Wspaniałe zjawisko. Prawdopodobnie najspokojniejsza aktywność jaką można wykonywać. Przynajmniej w większości wypadków. Dla sylvari, jest to najczęściej czynność ważna tak samo jak oddychanie. Dla innych stworzeń - szansa na odzyskanie sił i energii. Możliwość pozyskania zasłużonej chwili wytchnienia w pędzącym cały czas naprzód świecie. Krótki moment, w którym wszelkie troski znikają, a umysł oczyszczony zostaje ze wszystkich zmartwień. Przez wielu gloryfikowana, darmowa, niezobowiązująca próbka śmierci.
Każdy sen, kończy jednak pobudka.
Dla Brigga, dzisiejsze ocknięcie się ze snu było najgorszym w jego życiu. Kiedy tylko otworzył oczy pożałował tej decyzji. Nie widział nic, jednak ciemność wydawała się być rażąca jak nigdy wcześniej. Do tego ten łomocący hałas w jego głowie. Zasyczał przez zęby odczuwając ból tego poranka. Z każdą kolejną sekundą popielec odczuwał coraz więcej i coraz bardziej żałował, że miał nieprzyjemność dzisiejszego obudzenia się. Palący ból kilka centymetrów pod jego sercem, zupełnie jakby stado mrówek wyżerało jego wnętrzności od środka, ból głowy, dudnienie jak po intensywnej imprezie oraz wszystkie mięśnie rwące jak po parunastu godzinach wysiłku bez wcześniejszego przygotowania.
"Ile żeśmy wypili?" - Zapytał się w myślach.
Już dawno nie był na prawdziwym kacu, a ten zaliczał się do grupy "kac morderca". Do tego poczuł, że prawy policzek, którym spoczywa na ziemi jest mokry.
"Cholera, niech to będzie alkohol, a nie rzygi..." - Pomyślał, wciąż nie podnosząc się z gleby.
Nie do końca miał siłę, a już na pewno nie miał ochoty. Jednak przeczucie, że to w czym leży nie jest przyjemne, sprawiło, że postanowił powoli wprowadzić w życie plan o postawieniu się na równe nogi. Nie śpieszył się. W końcu obudził się pierwszy. Popielec powoli podniósł lewą powiekę, balansując na granicy światłowstrętu.
Jego oczy były zamknięte dłużej niż to zakładał, albo wypił tak dużo, że jego organizm nie był w stanie zbyt szybko pojąć idei wyraźnego obrazu. Pierwszym na co Brigg zwrócił uwagę, była ciecz pod jego policzkiem w zdecydowanie większej ilości niż początkowo zakładał. Również w zupełnie innym kolorze. Brudny od piachu brąz wylewał się spod jego twarzy i kreował niewielką kałużę tuż przed nim. Szczęśliwie, nie była to jego treść żołądkowa. Wyglądało bardziej jak ciemna whisky. Podniósł więc pysk nieco spokojniejszy. Opierając się na dłoniach jak w przygotowaniu do pompek, spróbował dźwignąć się wyżej, chociażby na kolana. Zablokował się jednak w pół tej czynności. Palący ból w lewym boku wydawał się nienaturalnie nasilać, nie pozwalając mu wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Być może jego wątroba nie była w humorze na przedwczesne wstawanie. Ciche pobrzękiwanie metalu z jego pancerza wybiło go z rytmu.
"Piłem w zbroi? Po co?" - Pomyślał, pozostając brzuchem na piachu.
Przerośnięty popielec spojrzał po raz kolejny na ciecz przed nim, tym razem z odległości kilkunastu centymetrów, kiedy to zdążył już podnieść głowę. Jego wzrok nabierał ostrości, a ból głowy tracił na sile, pozwalając mu skupić się na kałuży przed nim. Ciemny brąz okazał się czerwienią, powoli skapującą z jego mokrego policzka na glebę.
W tym momencie jego mózg zaczął pracować po raz pierwszy tego dnia.
"Krew...? Przecież nic mi nie jest... ani ja... ani Mia... ani Var... VARGUS!"
Jego serce załomotało a on z gigantyczną dawką energii, podniósł się na kolana. Zaryczał z bólu jaki ogarnął jego ciało. Zupełnie jakby odrywając się od podłoża zostawiał na nim większość swojej skóry i futra. Klęcząc, mógł spojrzeć na swoje ciało. Pierwszo co rzuciło mu się w oczy, to kawał bordowej od krwi stali, sterczący z wnętrza jego zbroi, przebijający ją i niego. Słaby w planowaniu Brigg zrobił pierwsze co przyszło mu na myśl. Ścisnął końcówkę ostrza i na siłę wyciągnął ją z własnych wnętrzności.
W jego głowie natychmiast zakręciło się z podwójną siłą. Zrobiło mu się niedobrze i poczuł jak obrzydliwa fala płynów ustrojowych napływa mu do pyska. Nie próbował nawet z tym walczyć. Upadając niżej i podpierając się rękoma wypluł wszystko, co przekazał mu przełyk. Tym razem wolał nie otwierać oczu. Po gorzkim i metalicznym smaku rozpoznał mieszankę krwi i żółci. Splunął kilkukrotnie, aby pozbyć się wszystkiego co miał w ustach.
Choć jego myśli zaczynały krążyć wokół wczorajszych wydarzeń, nie był w stanie skupić się na żadnym szczególe. Nie dopóki nie będzie w stanie stanąć na nogach.
Przezwyciężając bariery własnego ciała, popielec wyprostował się na swoich kolanach i znów otworzył ślepia. Pochwycił się za bok blokując ranę, którą wcześniej skutecznie tamował połamany miecz.
Dopiero teraz mógł rozejrzeć się wokół. Dostrzegł prawdziwy krajobraz wojny. Spalona ziemia, która dosłownie błyszczała się szkarłatną cieczą rozlaną zeszłej nocy. Blisko popielca leżało pełno ciał. Szumowiny z Legionu Płomienia, pomordowane z widoczną bezlitosnością przez jego bandę. Czterdzieści, może nawet pięćdziesiąt różnych trucheł. Z wielu z nich wystawały strzały, prawdopodobnie należące do Mii lub Grizrusa.
"Wygraliśmy?!" - Przeszło mu przez myśl.
Brigg starał się rozpoznać swoich wśród trupów, jednak szczęśliwie nie poznał nikogo. Rozglądał się dalej, szukając dalszych śladów walki, próbując przypomnieć sobie wczorajsze wydarzenia. W pewnym momencie jednak przestał. Instynktownie odwrócił wzrok od tego co zobaczył i zamknął szczelnie oczy. Zasłonił dłonią pysk, powstrzymując kolejny odruch wymiotny. To co widział zabolało go bardziej niż wyciąganie stali z rannego boku.
Kilkanaście metrów od siebie, wśród stosu ciał widział Acacię. Jej górną połowę, opartą smętnie o kamień. Okropną biel kości, przebijającą się przez brunatne już mięso w połowie kręgosłupa.
Nie miał zamiaru szukać dolnej połowy. Ani reszty bandy. Natychmiast chciał odwidzieć to co właśnie zobaczył. Targnęło nim niespotykane uczucie. Przygryzł pięść, którą zasłaniał pysk, jakby chcąc zadając sobie tę lekką krzywdę, pozbyć się bólu jaki właśnie poczuł w całym ciele. Opuścił też drugą rękę, pozwalając krwi na jego boku swobodnie spływać w dół jego zbroi. Chciał wrócić do krainy snów. Stracić przytomność i zapomnieć o tym co zobaczył.
Był jednak powód, dla którego się obudził. Musiał być. Przez cały ten czas był najsłabszy z bandy. Jeśli ktoś miał zginąć, to właśnie on. Nie Acacia. Nie Skarner. Więc tak długo jak on wciąż był przy życiu, istniało prawdopodobieństwo, że przeżył ktoś jeszcze. Ktoś sprawniejszy, lepiej wyszkolony, robiący lepsze uniki.
Zacisnął pięści nawet mocniej i zmusił się do otworzenia oczu. Z trudem powstał na równe nogi i niezwykle wolno ruszył w głąb pobojowiska. Pomiędzy trupami członków Legionu Płomieni, zobaczył Burgera, niedźwiedzia należącego do łowczyni warbandu. Jego widok był jednak zaskakujący. Ślady niesamowicie długich zębów i pazurów, które rozerwały bok zwierzęcia jak pluszową zabawkę nie wyglądały na robotę fanatyków ognia.
"Kto ci to zrobił biedaku?!" - Zapytał martwego pupila przyjaciółki w myślach.
Nie miał jednak czasu przejmować się losem niedźwiedzia. Musiał szukać bandy. Ktoś mógł żyć, ale nie mieć za dużo czasu, który tak łatwo jest zmarnować. Zrobił kilka kroków na północ. Między spalonymi konarami drzew dostrzegł fragmenty białego futra. Futra należącego do Darrarata. Plecy jego kompana jednak nie były już tak białe jak kiedyś. Całkowicie czerwone, pokryte krwią właściciela, wylewającą się z czterech ran po pazurach. Wielkich, przerażających pazurach zagłębiających się do kości a nawet dalej. Rozrywających mięso jakby było zaledwie skrawkiem papieru.
"Proszę, nie." - Pomyślał podchodząc bliżej.
Brigg nachylił się nad leżącym na brzuchu kolegą, zwracając uwagę na jego złote oko, tępo patrzące w przestrzeń. Wiedział, że nie ma po co, lecz musiał upewnić się o śmierci kolejnego kompana. Kiedy przyłożył palce do jego tętnicy i nie wyczuł pulsu, prychnął tylko wściekły. Zamknął otwartą wciąż powiekę kompana i wbrew sobie, ruszył dalej.
Darrarat nie żył. Tak jak Acacia. Tak jak Skarner. Możliwe, że niedługo tak jak Brigg. Być może wykrwawi się z tej żałosnej rany pod sercem. Takiego losu życzył samemu sobie.
Robiąc następne kroki po przerażająco głuchym polu wypatrywał znajomych twarzy. Ku swej rozpaczy, rozpoznał kolejną, a raczej jej fragment. Ciało Ktarrura smętnie spoczywało w trawie. Jego czaszka została rozerwana na pół, a ktokolwiek to zrobił musiał mieć siły za czterech i żadnych skrupułów. Jedyne obecne niebieskie oko przenikliwie patrzyło na Brigga. A przynajmniej on tak myślał.
"To się nie dzieje. To tylko zły sen..." - Przekonywał się w myślach.
Zmuszony do dalszych poszukiwań, przysiągł sobie nie odwracać się w tamtym kierunku. Obszedł też fragmenty ciał większym łukiem. Nie chciał patrzeć na nie z bliska. Jeśli w jego podróży przez pobojowisko chciał kogoś zobaczyć, to był to Vargus. Dwulicowy zdrajca, który śmiał położyć rękę na jego liderze. Jakim cudem nikt na to nie wpadł? Dlaczego nikt nie zauważył, że ten durny mesmer podszywający się pod świetnego przyjaciela, pod względem umiejętności najlepszy z nich, jest ich wrogiem? Jak do tego doszło? Kiedy postanowił ich zaprowadzić do tego lasu i poszczuć Legionem Płomienia? Najważniejszym z tych pytań było jednak - dlaczego u licha nie leży tu jego truchło? Dlaczego Brigg nie może znaleźć jego wrednego pyska wysmarowanego jego własną krwią, zimnego i martwego jak jego nieistniejące serce?
Chwilę później w głowie przerośniętego popielca pojawiło się kolejne pytanie. Zupełnie inne od pozostałych.
"Dlaczego i ty Griz?"
Harshmouth zatrzymał się w swojej wędrówce cierpienia widząc skrawek swojego przyjaciela. Grizrus leżał przygnieciony pniem drzewa. Nie to było jednak powodem jego śmierci. Kiedy Brigg ściągnął z ciała kompana wielki kawał drewna zobaczył rany, których nawet Griz nie był w stanie wyleczyć. Lewa część torsu leżała może pół metra obok. Widocznie odgryziona. Przez... przez... przez coś co miało paszczę ze dwa razy większą niż Brigg, a siły ze cztery razy więcej. Nie wyglądało, żeby cokolwiek to było, miało jakieś problemy z podzieleniem ciała rosłego strażnika.
Brigg zatrzymał się i przysłonił oczy dłońmi. Nie mógł się ruszyć. Nie umiał. Nie umiał wielu rzeczy. A wszystko co potrafił robił gorzej niż jego warband. Więc dlaczego on żył, a piątka jego przyjaciół zmarła? Oni nawet nie zmarli. Zostali pomordowani w najbardziej brutalny sposób w jaki się dało. Jaki to ma sens? Żadnego.
Popielec zaklął swój los pod nosem i rozejrzał się dookoła. Był na końcu swojej trasy. Od tego miejsca, ślady walki zaczynały zanikać, a im dalej na północ, tym bardziej wszystko wracało do swojej naturalnej formy. Parę kamieni, na których wygłuszone zostały płomienie, zwykła ziemia w jakiejś części pokryta trawą, malutkie drzewa, właściwie dopiero rozpoczynające swój żywot. Nawet jakaś durna wiewiórka biegnąca w kierunku lasu.
Jakim cudem natura może być tak bezlitosna? Jakim prawem ma czelność pozostawać obojętną na los tych odważnych, walecznych kotów? Gdzie deszcze, sztormy i huragany kiedy ich potrzeba? Dlaczego mimo delikatnego chłodu świeci słońce nie zakryte nawet pojedynczą chmurą? W opowieściach natura zawsze buntuje się przed okropnym losem, a tu? Śmieje się Briggowi w twarz piękną pogodą i upragnionym spokojem, którego nie dane jest mu zaznać.
"To... koniec?" - Zapytał się w myślach, licząc członków swojego warbandu.
Wciąż brakowało Vargusa i Mii. Szukał wszędzie i nie znalazł. Nawet fragmentów ciał, futra czy chociażby ubrań. Nic. Odwrócił się na pięcie i z niewielką iskierką nadziei ruszył w kierunku lasu. Musiał się upewnić, przechodząc przez pobojowisko po raz drugi. Tym razem wiedział, gdzie nie może nawet zerknąć, a gdzie musi patrzeć uważniej.
Powtórne poszukiwania nie przyniosły efektów. Iskierka nadziei w sercu popielca zaczęła rozpalać istne ognisko.
"Przeżył ktoś jeszcze. Ktoś sprawniejszy, lepiej wyszkolony, robiący lepsze uniki." - Przypomniał sobie swój wcześniejszy tok myślenia.
Mia żyje! Ta skubana mała popielka, której nie dało by się trafić ostrzałem artyleryjskim. Ona dała radę! Burger zapłacił najwyższą cenę, aby ratować jej życie, ale było warto! Mia jest żywa! Tak jak to zdradzieckie ścierwo Vargus. A co jeśli Vargus ją pojmał i porwał? Tylko po co właściwie? Jest śliczną popielką, ale... nie, nie. To się nie trzyma całości. Ona musiała dać radę nawiać.
Wtedy Brigg zrozumiał.
"Ktoś musi wezwać wsparcie!" - Przypomniał sobie wczorajsze słowa Mii.
Wydarzenia dnia wczorajszego zaczęły do niego wracać. Przypomniał sobie jak bez sensu biegł za Vargusem. Jak nie był w stanie złapać mesmera, a ten tylko grał z nim w swoją chorą grę. Jak raz na jakiś czas oberwał jednym z jego mieczy. Nagle rany na jego ciele zaczęły odzywać się ze zdwojoną siłą. Sam fakt, że sobie o nich przypomniał, wystarczył, aby zakończenia nerwowe wznowiły wysyłanie sygnałów o treści "boli jak cholera". Brigg wrócił myślami do tego, jak Vargus wyśmiewał jego bezsensowne próby walki. Jak z każdym razem kiedy oberwał od byłego przyjaciela, narastała w nim furia.
"Nie, nie ma na to czasu." - Skrytykował się za wspominanie tego co było.
Musiał się skupić na tym co teraz. Nie był już z tym sam. Mia żyła! Musiał ją tylko znaleźć i...
Brigg zatrzymał się w pół kroku. Znalazł.
Upadł na kolana pokonany. Docierając na samą krawędź lasu, którym miał zamiar się wydostać spostrzegł dwa ciała. Skarnera i Mię. Praktycznie na czworaka dotarł do ostatnich członków swojej bandy. Bezlitosne morderstwa nie miały końca. Mia leżała nieruchomo na plecach, wpatrując się swoimi różowymi ślepiami w niebo. Na jej szyi widoczne były krwawe ślady po przytrzymujących ją pazurach. W jej lewym boku brakowało większej części torsu. Serce i płuco, wraz ze sporą ilością mięsa i kości, zostały po prostu wyrwane z jej ciała kiedy jeszcze żyła.
Popielec upadł na ziemię wtulając pysk w martwą pierś przyjaciółki.
"Dlaczego?"
Chciał ryczeć z wściekłości, ale nie potrafił wydać z siebie żadnego dźwięku poza cichym piskiem, o który nigdy by się nie podejrzewał. Zachowywał się jak ktoś, kogo zawsze potępiał. Nie był silnym, odważnym mężczyzną. Był miękką fają wypłakującą smutki. Brzmiał jak zbity pies, szukający zrozumienia.
Przez cały czas nie mógł odpowiedzieć sobie na jedno pytanie.
"Dlaczego?"
Wciąż i wciąż ta myśl zatruwała mu rozum, nie pozwalając wydostać się z okropnej klatki.
"Jak to właściwie się stało? Jak do tego doszło?" - Myślał.
Do jego głowy znów zakradł się wizerunek Vargusa. Samo wspomnienie jego zdradzieckiej mordy wywołało w nim gniew. Ogarniała go już nie tylko rozpacz ale i wściekłość. Możliwe, że właśnie dlatego zaczął znajdować odpowiedzi na swoje pytania.
Jego umysł wykreował mu wizję, której nie zapomni do końca swojego życia. Wpierw jedno słowo.
"Błagam…"
Później, jedno imię.
"Brigg…"
W końcu, całe zdanie.
"Brigg... błagam... ocknij... się!"
I wtem, jego piski ucichły. Oczom Brigga ukazał się obraz. Dusił Mię, dociskając jej brzuch kolanem. Jego ciało wydawało się nawet większe niż zwykle. Mógłby z łatwością zgnieść jej czaszkę, jednak nie zrobił tego. Czerpał przyjemność z patrzenia na to jak cierpi. Wbił pazury głęboko w jej pierś i wyszarpał wszystko za co złapał.
Potem jak klatki z horroru przypominał sobie sceny z wczorajszej nocy. Walkę z każdym z osobna, kiedy jego towarzysze odpierali również płomiennych. Tylko Mia z nim nie walczyła. Prosiła go o życie, a on odmówił.
Największym potworem był on sam.



48 Dzień Sezonu Latorośli 1320 AE (20:53)

Grad Braveheart wpadł do gabinetu jak strzała.
- Chyba powiedziałem jasno że macie nam nie przeszkadzać! - Wybuchł Fierhan Sparwind.
- Tribune Sparwind, wr-
- Nie obchodzi mnie to, warbandy nam się wyżynają, jestem ZAJĘTY!
- Tribune Sparwind, wrócił również Harshmouth.
- Mam w d-… Harshmouth...? Ten Harshmouth?
- Tak jest! Mówi, że Keenmouth zdradził.
Fierhan wydał z siebie tylko krótki dźwięk zdziwienia i spojrzał na Quaestorkę Painreave, z którą właśnie rozmawiał. Wydawała się podobnie zdumiona.
- Dawaj go tu! - Nakazał.
Braveheart wyprostował się i zasalutował.
Tribune spojrzał na towarzysza rozmowy i rozłożył ręce.
- Rozumiesz coś z tego?
Tettidia zastanawiała się moment, lecz nie zdążyła nic odpowiedzieć. Do gabinetu Sparwinda wkroczyła czwórka popielców. Na przedzie Grad Braveheart, a za nim jego dwaj koledzy z Adamant Guard i zakuty w łańcuchy Brigg Harshmouth.
Nie wyglądał ani trochę jak to, co zapamiętał Fierhan. Wyglądał jak ruina. Jego pancerz był niekompletny i podziurawiony w wielu miejscach. Nie miał hełmu. Szedł z lekko opuszczonym wzrokiem. W jego wypadku nie było to dziwne, był zdecydowanie wyższy niż jakikolwiek inny popielec w swoim wieku, ale wydawał się nieobecny. Jego idealnie gładko przystrzyżona głowa pokryta była zaschniętą krwią. Każdy kawałek jego futra wydawał się dziwnie ciemny. W najgorszym stanie był jednak jego prawy policzek. Sierść aż kołtuniła się od krwi i brudu. Do tego towarzyszył mu zapach zepsutego mięsa i to była pierwsza rzecz, na którą Tribune zwrócił uwagę. Zmarszczył nos rażony tym co widział i czuł.
- A niech mnie... cuchniesz jakbyś gnił. - Zaczął.
Brigg nie zareagował.
- Nie wiem jakim cudem jeszcze żyjesz, ale przychodzenie tutaj było błędem. Nie tolerujemy zdrajców.
Tym zdaniem Tribune otrzymał jednak odpowiedź, której oczekiwał, prowokując żołnierza. Brigg natychmiast spojrzał mu prosto w oczy i gdyby Sparwind nie był przyzwyczajony do furii podwładnych, być może ugiąłby się pod ciężarem tego wzroku.
- Nie zdradziłem swoich! - Ryknął przerośnięty popielec. - To ścierwo Vargus… zabrał nas w ten… 
- Keenmouth był jedynym, który przeżył zasadzkę.
- W którą nas najpierw wepchnął!
- Powiedział, że nie był was w stanie uratować...
- Gówno prawda, widziałem jak dźga Skarnera w serce, kiedy ten chciał mu pomóc!
- Dlaczego mielibyśmy ci wierzyć? - Zapytała z nikąd Quaestorka Painreave.
Jej pytanie było niespodziewane, a Brigg nie miał na nie żadnej odpowiedzi. Z pomocą przyszedł mu jednak sam Tribune.
- Sam fakt, że przylazł tu z nami rozmawiać, w pojedynkę, a nie nas powybijać, podważa historię Keenmoutha. Braveheart, leć mi po niego, natychmiast! I zanim tu wejdzie niech zda broń i wszystko co pozwala mu używać magii. Powiedz mu, że tego nie lubię.
Popielec w zbroi Adamant Guard posłusznie zasalutował i wypadł z gabinetu.
- Już mu to mówiłeś jak był tu poprzednio. - Przypomniała Tettidia.
- Tylko lepiej. - Mruknął Sparwind.
Wrócił na swój fotel i złapał za szklankę stojącą na blacie. Natychmiastowo opróżnił jej zawartość. Niesamowicie problematyczna sytuacja zaczynała się komplikować jeszcze bardziej.
Braveheart zniknął na dobre dwadzieścia minut. Przez cały ten czas, nikt w pomieszczeniu nie odezwał się nawet słowem. Każdy z osobna starał się zrozumieć o co właściwie chodzi. Dla strażników, Brigg był zdrajcą i śmieciem, który powinien być martwy, ale jednak wrócił do Czarnej Cytadeli, a to tylko mogło oznaczać kłopoty. Skoro więc stanowił zagrożenie, trzeba było to zagrożenie zneutralizować, jednak chciał on tylko widzieć się z Tribune Sparwindem, opowiadając historię zupełnie inną niż ta, którą mieli nieszczęście usłyszeć. Do tego dał się zakuć w kajdany. Nie czyniło go to godnym zaufania, ale zmieniało ich podejście. Dla Tettidii i Fierhana był on żywym dowodem na to, że coś w całej historii jest nie na miejscu, więc dla dobra całego legionu, trzeba było dowiedzieć się co właściwie jest na rzeczy.
Tymczasem Brigg chciał tylko jednego. Czekał aż Braveheart przyprowadzi to ścierwo Vargusa i będzie mógł wtedy rzucić mu się do gardła. Najchętniej rozszarpać na oczach wszystkich na miliony mniejszych kawałków. Jeśli trzeba w kajdanach. Potem już nic nie było dla niego ważne. Mógłby równie dobrze umrzeć i dołączyć do swojej bandy wśród Mgieł.
Drzwi otworzyły się po raz kolejny, a do środka zawitał Grad Braveheart. Zasalutował na wejściu.
- Tribune Sparwind, Vargus Keenmouth.
Gdy tylko Vargus wszedł do środka, jego czarna facjata widocznie zbladła, a prosta i pewna siebie postawa stała się nagle napiętą i chybotliwą. Wyglądał zupełnie jakby zobaczył żywego trupa. Natychmiast rzucił się w kierunku wyjścia. Rozbił się jednak o zdecydowanie wyższych od siebie dwóch strażników, których zabrał po drodze Braveheart. Brigg ruszył w pościg za nim. Po drodze zablokował go Grad, lecz przerośnięty kot prawie go stratował. Członek Adamant Guard był w zdecydowanie lepszej dyspozycji, a przede wszystkim był gotowy na wszystko. Doskoczył na plecy popielca i przełożył ręce przez jego głowę ciągnąc z całej siły do tyłu, skutecznie podduszając rozjuszonego żołnierza. Skrzyżował nogi, skutecznie zakleszczając się na plecach swojego celu i sprowadził go na kolana.
Związany łańcuchami Brigg musiał uznać wyższość Grada i niechętnie zachować spokój.
- Czy ktoś mi wyjaśni co tu się dzieje?! - Ryknął Sparwind, gdy i Keenmouth i Harshmouth zostali spacyfikowani.
- Jakim cudem ta zdradziecka szmata tu jest?! - Warknął Vargus, lecz w jego głosie nie było słychać wściekłości, a strach.
- Ty... - Brigg rozpoczął kolejną próbę rzucenia się na byłego przyjaciela, lecz tym razem przytrzymało go aż trzech strażników.
- Jak mogłeś ich pomordować?! - Obracał sytuację Vargus.
- Sprzedałeś... nas... płomiennym! - Charczał Brigg, wciąż duszony przez Grada.
- Rzuciłeś się na nas, jebany ciole. Odparlibyśmy płomiennych bez problemu!
- Zabiłeś... Skarnera!
- Gówno prawda! Widziałem jak mordujesz wszystkich po kolei!
- Pies by cię...
- Mordy tam, obydwaj! - Ryknął Tribune.
Jeśli szukać powodu, dla którego Sparwind był tak szeroko szanowany, potęga jego ryku była wysoko na liście. Wszyscy, łącznie z Tettidią Painreave drgnęli, po czym zatrzymali się jak porażeni. Fierhan zakrył oczy dłońmi i pochylając głowę w dół zapytał.
- Harshmouth, co się wydarzyło?
Grad poluzował na chwilę uchwyt.
- Vargus nas zdra...-
- Od początku, kurwa, jak na raporcie!
- Chcieliśmy mieć dzień wolny. Nie do końca jestem pewien jak, ale Acacia i Skarner tak namieszali w dokumentacji i ustaleniach, że wszyscy myśleli, że jesteśmy w terenie, kiedy my byliśmy już po misji. Vargus zaprowadził nas w las. Upiliśmy się, wiedząc, że mamy taką możliwość. Na to liczył Vargus ściągając na nas z trzydziestu płomiennych...
- Gówno prawda! - Wtrącił się Vargus. - Też tam byłem, też piłem, mnie też zaatakowali! Ty żeś sobie coś ubzdurał! Wpadłeś w szał i rzucałeś się po kolei na każdego z nas! Jeszcze kurwa urosłeś pierdolony jakby ktoś jakiś czar na ciebie rzucił! Nie byliśmy w stanie walczyć na raz z tobą i z nimi!
- Łgarz! Nie wiem jak, ale nabrałeś Skarnera, że umierasz. Jak chciał ci pomóc to go...-
- Kłamstwa! Rozerwałeś go na strzępy!
- Koniec! - Ryknął po raz kolejny Sparwind. - Załatwimy to jak na popielców przystało. Braveheart! Do cel z nimi, wygłodzić i jutro na arenę!
Bez zwłoki Grad zeskoczył z pleców przerośniętego kota. Razem z innymi członkami Adamant Guard zasalutował i zabrał się za wykonanie polecenia. Kiedy już awanturnicy w towarzystwie Adamant Guard zostali wywłóczeni z gabinetu Sparwinda, Tettidia zwróciła się ku niemu.
- Który mówi prawdę, a który łże?
- Nie wiem. Do ósmej rano oddział z Legionu Popiołu powinien dostarczyć mi odpowiedzi. Potem będę się zastanawiał co dalej z tym zrobić.



49 Dzień Sezonu Latorośli 1320 AE (21:39)

- Hej dryblas, podnoś tyłek! - Wrzasnął niepotrzebnie głośno jeden ze strażników.
Brigg podniósł głowę w jego kierunku. Popielec w zbroi Adamant Guard stał już przy kratach jego celi z kluczem w dłoni. Czekał aż jego polecenie zostanie wykonane.
Harshmouth podniósł się z pryczy, będącej jedynym przedmiotem w tym ciasnym pomieszczeniu i lekko pochylony ruszył ku kratom, brzdękając łańcuchami, którymi związane były jego ręce i nogi.
- Stój. - Zakomenderował strażnik.
Przez niewygodnie długi moment stali tak w ciszy. W końcu jednak strażnik zlitował się nad domniemanym zdrajcą i otworzył szeroko kratę. Zanim jednak pozwolił mu przestąpić przez próg celi, zatrzymał go dłonią.
- Ani drgnij.
Strażnik wycofał się kilka kroków w stronę, gdzie nie było go widać z wnętrza celi. Wrócił z wiadrem w dłoniach. Bez żadnego ostrzeżenia chlusnął lodowatą wodą prosto w twarz Brigga. Przerośnięty popielec wzdrygnął się przy zmianie temperatury. Zirytowany odsłonił bardziej swoje i tak wystające kły, posyłając w kierunku strażnika mordercze spojrzenie.
- Co się gapisz? Przyda ci się kąpiel. - Warknął strażnik wykorzystując swoją wyższość. - Wyłaź.
Harshmouth przekroczył przez próg celi i zatrzymał się krok dalej, czekając na dalsze rozkazy. Po raz kolejny, strażnik nie uraczył go nawet jednym słowem. Czekał. Nie wiadomo na co. Wyglądało jednak na to, że obydwaj byli zirytowani swoją obecnością. Z pojedynku spojrzeń wyrwała ich popielka otwierająca drzwi pomieszczenia z celami.
- Można. - Powiedziała i skinęła głową do strażnika.
- Ruchy! - Warknął wybawiony strażnik.
Przepuścił on Brigga przed sobą, pozostając na wszelki wypadek za jego plecami. Kot kierował się za popielką wchodzącą już po schodach na górę. Cele znajdowały się pod poziomem ziemi, odizolowując wszelkich zdrajców i inne śmieci takie jak Brigg i Vargus od reszty społeczeństwa. Idealnie pod placem areny, co jakiś czas przepuszczały dźwięk tłumów dopingujących popielców na niej walczących. Proste zawody i pokazy siły potrafiły zwabić na arenę niesamowite ilości kocich obserwatorów. Dzisiejszy pokaz miał być jednak kameralny. Tego przynajmniej spodziewał się Brigg. Dziesięć, może dwadzieścia osób, patrzących jak rozrywa na części prawdziwego zdrajcę, choć częściowo spłacając dług u martwych towarzyszy broni.
Po niecałej minucie dotarli do brzegu areny. Szóstka żelaznych z karabinami w dłoniach oceniła go wzrokiem. Byli niezwykle spokojni, jednak gdyby tylko czegoś spróbował, nie zdążyłby wypowiedzieć swojego imienia, zanim zostałby zamieniony w sitko. Oprócz nich, w szerokim korytarzu znajdował się również stojak ze zbroją i różnego rodzaju broniami. Większość z nich wyglądała na uszkodzone lub dawno nieużywane.
- Nogi szeroko, ręce przed siebie, dłonie płasko. - Wyliczyła popielka, która zaprowadziła go w to miejsce.
W momencie, w którym zaczął rozstawiać nogi, Brigg usłyszał jak szóstka strzelców, stojąca w tej chwili za jego plecami, dobiera swoich karabinów. Domyślił się, że celują prosto w niego.
- Jeden fałszywy ruch i jesteś trup. - Przypomniał mu strażnik.
Popielka rozkuła jego nogi i ręce, po czym zerknęła w stronę stojaków.
- Czym walczysz?
- Tarczą.
- Bez miecza?
- Nie chcę go zabić. Chcę go rozwalić.
Popielka w zbroi uniosła brwi, jednak nie zamierzała kłócić się ze skazańcem. Przyniosła mu jedną z tarcz jakie znalazła na samym brzegu. Prosta i okrągła. Jej rozmiar natomiast przynosił na myśl ludzi i ich drobne wymiary. Dla Brigga była jak spory talerz.
- Daj większą. - Mruknął niezadowolony.
- Nie jesteś na pozycji, z której mógłbyś wydawać rozkazy.
Popielec westchnął.
- Czy mogę dostać większą?
- Nie. - Uśmiechnęła się podle popielka. - Tam masz zbroję. Chyba twoja.
Faktycznie, zbroja czekająca na stojaku należała do Harshmoutha. Ta była nietknięta. Egzemplarz, który miał czekać w Czarnej Cytadeli na powrót właściciela w razie gdyby jego obecna przestała spełniać swoje funkcje. Popielec popatrzył po zebranych kotach. Członkowie żelaznych wciąż celowali w jego tors.
- Powalczę w tej. - Powiedział w końcu Brigg, poklepując się po klatce piersiowej.



49 Dzień Sezonu Latorośli 1320 AE (21:55)

Trybuny na arenie świeciły pustkami. Zwykle pojedynki, które się na niej odbywają przyciągają tłumy chętne zobaczyć prawdziwe znaczenie słowa siła. W tym wypadku jednak walczyć mieli dwaj zdrajcy. Do tego pojedynek miał odbyć się natychmiast. Nie był w żaden sposób umówiony. Wiedzieli nieliczni. Dla tych, którzy wiedzieli, pozytywną wiadomością było, że jeden ze zdrajców zginie na pewno. Negatywną, że drugi może przeżyć.
W jednym ze środkowych rzędów siedział Saserdos Ruinmaker. Z posępną miną założył ręce na piersi i czekał na nieuniknione. Jako dawny Primus dla Mouth warbandu miał nieprzyjemność dowiedzieć się o pojedynku z ust Quaestorki Painreave.
Przez cały czas w jego głowie kłębiło się jedno pytanie.
- Gdzie popełniłem błąd?
- Ta odpowiedź nie da ci spokoju ducha, którego szukasz, ale wierz mi na słowo, że to nie jest twoja wina. - Odpowiedziała mu na pytanie Tettidia Painreave.
W każdym innym wypadku Ruinmaker zerwałby się na równe nogi i zasalutował przed przełożoną, zdziwiony tym, że nie zauważył jej do tej pory. Teraz jednak nie zdobył się na nic poza spojrzeniem jej prosto w oczy. Błękitne ślepia należące do siwiejącej już popielki nie zdradzały żadnych emocji.
- Wolne? - Zapytała przez grzeczność wskazując miejsce po jego prawej.
Saserdos skinął głową, po czym wrócił wzrokiem do środka areny, na której znajdował się już Tribune Fierhan wraz z jakimiś Centurionami. Quaestorka przysiadła obok.
- Wiesz już co się stało?
- Chcieli mieć wolne, poszli pić, wpadli w pułapkę, a potem zamiast walczyć z wrogiem wytłukli się nawzajem. Żadnych szczegółów. - Odparł Primus.
- Chcesz wiedzieć?
- Sam nie wiem. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie jak ktokolwiek z nich rzuca się na resztę. Nic mi tu nie pasuje.
- Też tak myślałam. Jak się okazuje, żaden z nich nie mówił nam prawdy... albo przynajmniej całej prawdy.
- Więc obaj walczą za półprawdę? - Zdziwił się Saserdos.
- Nie. Dzięki wywiadowi Legionu Popiołu wiemy więcej. Znamy prawdę, którą chcemy znać.
- Chyba nie rozumiem tej odpowiedzi.
- Żaden z nich nie chciał się przyznać do winy. Są zbyt dumni. Liczyli na to, że się nie dowiemy.
Ruinmaker spojrzał na przełożoną wzrokiem, który widział już wszystko. Był zrezygnowany. Porażka jego byłych wychowanków nie powinna była na nim ciążyć w ten sposób, jednak nie był w stanie pozbyć się z pamięci swoich pierwszych żołnierzy. Ostatnie zdanie Tettidii sprawiło, że nadzieje na to, że chociaż jeden ze skazańców jest niewinny, zniknęły bezpowrotnie.
- Więc? - Zapytał wyczekująco.
- Wpadli w zasadzkę. Czterdzieści trzy osoby przeciwko ośmiu. Wytłukli siły płomiennych bez większych strat. Mimo to, wszyscy członkowie bandy, poza jej liderem, zginęli z rąk jednego stworzenia. Ci z Popiołu twierdzą, że wedle oględzin był to popielec, ale... nadnaturalnie duży. Nawet Harshmouth nie osiąga takiego rozmiaru. Keenmouth napomknął jednak, że ten pierwszy oszalał i urósł jak gdyby ktoś rzucił na niego zaklęcie, co zdaje się układać w logiczną całość, zakładając, że rany śmiertelne zdawałyby się pasować bardziej do niego, niż do jakiejkolwiek znanej nam konstrukcji pod władaniem Legionu Płomienia.
- A Skarner?
- Swiftmouth został przebity mieczem. Harshmouth twierdzi, że to sprawka Keenmoutha. Mówi, że to on ich wsypał, a potem zabił lidera, udając rannego.
- Więc co, Vargus zabił Skarnera, a Brigg wpadł w furię, urósł w jakiś magiczny sposób i powybijał resztę? To też nie ma najmniejszego sensu. Mam tak dużo pytań...
- Nie odpowiem ci na żadno z nich, Saserdosie. Prawdę znają tylko dwie osoby i obie wychodzą właśnie na arenę.
Bramy z dwóch stron wielkiego kręgu otworzyły się jednocześnie. Wciąż odprowadzani przez Adamant Guard Brigg i Vargus zbliżali się powoli w kierunku Fierhana Sparwinda i dwóch Centurionów. Już z daleka mierzyli się wzrokiem. Nie mieli jednak prawa zaatakować, jeśli chcieli przeżyć, albo zabić wroga własnoręcznie. Kiedy byli w odległości dziesięciu metrów od siebie Tribune zatrzymał ich gestem dłoni. Wszystkie rozmowy na arenie ucichły, a on mógł spokojnie przemawiać.
- W świetle obowiązującego tu prawa, obydwaj jesteście uznani za zdrajców i śmieci. Najgorszy sort pasożyta jaki istnieje. Jako jedyni znacie całkowitą prawdę. Widać jednak, że jesteście po dwóch stronach barykady. Żadna z nich nie pokrywa się z interesami naszego społeczeństwa. Jeden z was zginie. Drugi stanie przed wyborem. Opowiedzieć nam całą historię i zniknąć z ziemi nam podległych, albo zginąć z naszych rąk. Gdy zegar wybije pełną godzinę, możecie zaczynać.
Wszyscy skierowali wzrok na wielki zegar zawieszonego idealnie nad środkiem areny. O każdej pełnej godzinie wydawał on z siebie charakterystyczne tąpnięcie, które najczęściej zwiastowało początki walk. Sam Tribune z wysoko uniesioną głową ruszył w stronę trybun, a tuż za nim Centurioni i strażnicy. Na arenie pozostali już tylko Brigg i Vargus.
- Który zwycięży? - Zapytała Quaestorka z nieukrywaną ciekawością.
- Vargus. - Odparł natychmiast Saserdos.
- Nie zastanowiłeś się nad odpowiedzią nawet sekundę.
- Jest najlepszy. Nie bez przyczyny ma taką opinię. Pamiętam jego szkolenie. Nie miał sobie równych. Pod wodzą Skarnera mógłby osiągnąć to czego nie osiągnął żaden popielec przed nim. A Brigg... Brigg ma warunki, ale... czy ma coś więcej? Dodatkowy rok w fahrarze dobrze mu zrobił. Nie odstawał już od reszty. Z drugiej strony poza wyglądem mordercy... nie wiem... wydaje mi się, że dla Vargusa okaże się za słaby.

U schyłku roku 1331 Trzy Popielcze Legiony kontrolowały każde połacie Askalonu z wyjątkiem Ebonhawke. Na krótko po rozpoczęciu Sezonu Zefira następnego roku na wschodnie granice niegdysiejszego ludzkiego królestwa najechała armia liczona w tysiącach pod sztandarem Płomiennego Legionu. Dowodzenie objął Trybuna Jaharr Smolderpaw, wysokiej rangi oficer Płomiennych który w krótkim czasie zdołał zmobilizować armię i powiększyć ją wskutek udanej rekrutacji.
Tymczasem Czarna Cytadela nie spodziewała się nagłego przedarcia się wroga przez Góry Blazeridge, gdzie rozmieszczone były pojedyncze garnizony i posterunki Legionów, strzegąc górskich przejść przed inwazją wroga. Wzbogaceni o błyskotliwy talent taktyczny Smolderpawa, Płomienni dodatkowo opracowali arsenał pozwalający równać się z centuriami Krwawego Legionu oraz maszynerią Żelaznego.
W przeciągu zaledwie dwóch tygodni Płomienny Legion przestąpił wschodnią granicę Askalonu i ufortyfikował swoją pozycję. W odpowiedzi na to Czarna Cytadela rzuciła do walki żołnierzy, sterowce i czołgi.



Wieści z frontu roznosiły się jak talerze grochówki w kantynie- szybko, efektywnie i każdy chciał je dostać pierwszy. Dzięki usprawnionej lata temu metodzie roznoszenia listów, broszur, wezwań i czasopism, zalakowana koperta ze stemplem Żelaznego Legionu adresowana do Bandy Węgla trafiła we właściwe miejsce. Legioniście przyszło więc uregulować wszystkie zaległe sprawy w bieżącym miejscu przydziału - Ranczu w Diessa Plateau i zebrać całą bandę na jutrzejszą podróż do garnizonu "Ząbkowana Strzała". Legionista uniósł wysoko mocno zarysowane, jasnobrązowe krzaczaste brwi czytając tę nazwę - nigdy wcześniej nie słyszał o tejże placówce, a jako jeden z niewielu mógł poszczycić się, że mimo aktywnej służby zwiedził świat wzdłuż i wszerz. Wzrok mętnie zielonych oczu spoczął na dacie, konkretniej na roku. Fakt, czas nie oszczędzał żadnego z żołnierzy. Gdy młodzi łakną krwi i boju który obiecywany im był przez cale lata spędzone w fahrarze, starzy spoglądają na minione lata przez pryzmat odniesionych ran, utraconych członków band, sytuacji w których wyślizgnęli się jak śliskie gady z łap śmierci. Niemniej rozkaz to rozkaz - gdy wróg przeszedł przez góry i próbuje uwinąć sobie gniazdo na terytorium Żelaznego Legionu, odpowiedź może paść tylko jedna - artyleryjski wystrzał.

Następnego dnia pięcioosobowa Banda Węgła w pełnej gotowości wyruszyła z rancza, zostawiając za sobą wyjące krowy, zapach obornika i wciąż nienaprawiony dach szopy. W trakcie marszu popielcy raźno rozmawiali na przeróżne tematy, ale ani razu nikt nie poruszył kwestii nowego przydziału. Dobrze wiedzieli, że jeszcze naoglądają się wybuchów, krwi, będą grzęźli w błocie i wiązać łapy bandażami by nie poparzyć się rozgrzanymi lufami dział. Nim dotarli do drogowskazu, zdążyli odśpiewać starą pieśń:



Garnizon operacyjny Żelaznego Legionu "Ząbkowana Strzała" przerósł wszelkie oczekiwania piątki starych wyjadaczy. Gdy skorzystali z urządzenia do szybkiej podróży asurańskiego pochodzenia (którego trzech na pięciu popielców z całego serca nienawidziło), po dziesięciu minutach marszu zauważyli wysokie, żelazne mury które uprzedzały dodatkowo wały i zasieki z drutu kolczastego. Przed wysoką bramą stały jeszcze dwa stalowe bunkry z wąskimi otworami przez które otwierano ogień do nadciągającego zagrożenia. Walcowate wieże umieszczone na załamaniu ścian wyposażone były w reflektory (pora była dość wczesna, to też nie świeciły) i stanowiska ogniowe - przeciw piechocie i lotnictwie.
Przed bramą do obowiązku Legionisty należało wylegitymowanie siebie i swojego oddziału. Po prawej stronie od zamkniętych wrót znajdowała się szeroki, prostokątny otwór który w razie niebezpieczeństwa służył jako kolejne stanowisko od prowadzenia ostrzału. Dzisiaj jednak zamiast ciężkiego karabinu, po drugiej stronie znajdował się jedynie ciemnobrązowy popielec o licznych białych kropkach na futrze, wąskim pysku i szeroko rozstawionych kaprawych oczkach. Na łbie miał hełm, którego kratkowana przyłbica uniesiona była w górę. Opierał się o stalowy parapecik okienka ze swojej strony niczym barman spoglądający na kolejnego pijusa, czekając aż ten zastanowi się nad wyborem następnego trunku po spożyciu którego będzie można go uprzejmie wyprosić.
By uniknąć nudnej konwersacji, Legionista przeszedł do rzeczy - położył otrzymane wczoraj wezwanie oraz przygotował swoją książeczkę służby. Żołnierz po drugiej stronie przekartkował sobie po otrzymanych stopniach, pochwałach i naganach, choć wcale nie należało to do jego obowiązków. Sięgnął łapą pod spód parapetu i pociągnął za jakąś dźwignię - załomotały koła zębate i prawe skrzydło wrót zaczęło się otwierać.
- Macie się zgłosić do Centuriona Rocktroopera. Namioty dowódców są naprzeciw kantyny, po prawej - rzekł żołnierz za okienkiem i zwrócił papiery należytemu właścicielowi.

Jeżeli garnizon z zewnątrz wyglądał imponująco, tak jego wnętrze niezbyt zachęcało to spędzania tu czasu. Nie dlatego, że było tu wszystko albo metalowe albo namiotem - trudno doszukiwać się u popielców architekturalnej estetyki. Ma być surowo, praktycznie i na lata. To ilość żołnierzy, sprzętu i pojazdów przyprawić mogła klaustrofoba o atak paniki pod gołym niebem.
Przez cały garnizon prowadziła szeroka droga którą poruszały się pojazdy. Po lewej stronie znajdowały się kolejno - magazyn z zaopatrzeniem, spichlerz, namioty i budynki dowództwa oraz rozległy garaż dla czołgów, transporterów i pojazdów bojowych. Naprzeciwko, po prawej stronie idąc w kolejności od wejścia: dwie wysokie przyczepy które najczęściej wykorzystywał Krwawy Legion jako mobilne koszary dla swoich żołnierzy, namioty podoficerów i żołnierzy, kantyna i plac treningowy. Naprzeciw wejścia, którym do środka dostała się Banda Węgla znajdowało się drugie, nawet szersze wrota. Sądząc po tym, że niedaleko stoi garaż dla pojazdów to właśnie tędy opancerzone bestie na kołach i gąsienicach opuszczały garnizon.
Żołnierze Krwawych i Żelaznych wspólnie ćwiczyli na placu treningowym, w okolicy kantyny było pusto - przy garażach miotali się tragarze i mechanicy a gońcy wychodzili z jednego namiotu po stronie oficerów do drugiego. Wokół gwar i ruch, ale wszyscy chodzili tutaj jak w zegarku. Nikt, absolutnie żaden ze stacjonujących tu żołnierzy nie stał bezczynnie (pomijając straż).

Nie tracąc czasu, piątka popielców z Bandy Węgla udała się za swym Legionistą w kierunku budynków i namiotów oficerów. W stalowych domkach o kopulistych dachach stacjonowali jedynie najwyżsi oficerowie: Centurion Hagma Linecrusher, której podlegała cała "Ząbkowana Strzała", Trybun Kyranith Steelgrip z Żelaznego Legionu, Trybun Fierhan Sparwind z Krwawego oraz Makk the Silent z Popielnego. Pozostałym centurionom przypadały w udziale okrągłe namioty, gdzie mieszkali ze swoimi ordynansami, a przed każdym z namiotów znajdowała się drewniana tabliczka przybita do pala umieszczonego w ziemi z imieniem i nazwiskiem oficera. Przynależność do Legionu zdradzała kolorystyka namiotu.
Centurion Tyrron Rocktrooper dosłużył się swej rangi walcząc o zasoby na polach bitewnych, zwanych inaczej Skrajem Mgieł. By napędzać machinę wojenną Czarnej Cytadeli, prócz węgla należało mieć jeszcze stały dostęp do ropy naftowej, dzięki której zmechanizowane maszyny oblężnicze mogły w ogóle się poruszać. Rocktrooper po powrocie do Tyrii zasłynął w bitwie o Steeleye Span, gdzie mianowany jako Brevet po tragicznej śmierci swego centuriona poprowadził pięć band czołgistów w bój, odpierając atak napiętnowanych, których liczebność przewyższała ilość dostępnej piechoty prawie trzykrotnie.
Usłyszawszy, że ktoś wszedł do jego namiotu odwrócił się od map. Umaszczenie Tyrrona było zaiste dziwaczne - wyblakła żółć z liczne, czarne pręgi od stóp do głów. Budowa ciała przeciętna, rogi zakrzywione w przód a pysk krótki i zarośnięty po bokach. Para jasnopomarańczowych oczu spoczęła na piątce popielców, na których czele stał jasnobrązowy popielec o długich rogach w tył, krótkiej, postrzępionej bródce i ciemniejszej łacie na pysku.
- Legionista Falkner Węgloróg, z Bandą Węgla, na rozkaz - rzucił dowodzący oddziałem prężąc się podczas salutowania.
- Spocznij - odparł Rocktrooper wysokim jak na popielca głosem - Poproszę papiery całego oddziału.
Wskazawszy na blat okrągłego biurka na którym stał metalowy kubek z parującą kawą, Rocktrooper podszedł bliżej by zerknąć na spis członków Bandy oraz przebieg służby:

Falkner Węgloróg - Legionista, raz zmienił Legion, co niezbyt przypadło Centurionowi do gustu. Przed obaleniem Płomiennej Cytadeli aktywnie zwalczał Płomienny Legion z Bandą Długich, której wtenczas przewodził. Następnie w papierach była kilkuletnia przerwa, oznaczona stemplem "tajne" - pieczątka była jak najbardziej wiarygodna. Tyrron mruknął cicho i czytał dalej: Legionista Węgloróg służył w Bandzie Smoka, Krwawy Legion, jako mechanik, strzelec oraz kierowca czołgu. Po niewyjaśnionym rozpadzie Bandy uformował własny oddział znów pod sztandarem Żelaznego Legionu. Kolejny fragment życiorysu Legionisty przypadł Centurionowi do gustu - Banda Węgla uczestniczyła w walce na Skraju Mgieł o strategiczne surowce dla Czarnej Cytadeli. Następnie Banda została rozbita a jej członkowie porozsyłani w świat, pełniąc rolę wizytówki Legionów wśród innych liczących się frakcji. Taki zabieg nie był często spotykany, ale Cytadela lubi pochwalić się swymi żołnierzami. Rocktrooper zjechał wzrokiem na sam dół - od dwóch lat Banda Węgla stacjonowała w ranczu w Diessa Plateau, gdzie od zera odbudowała placówkę dostarczającą pożywienie dla Legionów i strzegła jej podczas Inwazji Nieumarłych na Tyrię.
Przeczuwając, że lektura będzie dłuższa, Rocktrooper nabił fajkę i w międzyczasie odłożył kartkę z przebiegiem służby Węgloroga na bok.

Jarrin Węglopyski - żołnierz, na początku stacjonował w ranczu opodal Miasteczka Nolan, następnie dostał przeniesienie do Bandy Węgla. Podczas pobytu z Mgłach wyłonił się w nim talent zwiadowcy i tresera zwierząt. Po przydzieleniu do Bandy Węgla stał się prawą ręką Legionisty. Niestabilność psychiczna od zawsze towarzyszyła Węglopyskiemu. Po rozdzieleniu Bandy Węgla do tyryjskich frakcji został umieszczony z szpitalu psychiatrycznym, z którego wyciągnął do Legionista z pomocą zaprzyjaźnionej siły najemnej. Podczas pobytu w sanatorium opodal Smokestead nie wykazywał niepokojących zachowań, w skutek czego został zwolniony przedwcześnie.

Sarang Węglorębacz - przywrócony do służby dwa Sezony temu po długotrwałej rehabilitacji. W wieku 21 lat otrzymał przeniesienie do Mgieł za podejrzenia o zabiciu swojego poprzedniego Legionisty granatem wrzuconym do jego namiotu. Winy nigdy mu nie udowodniono, niemniej dla pewności odsunięto go od Czarnej Cytadeli by odsłużył w Mgłach. Tam wykazał się jako znakomity logistyk i inżynier, który z pomocą gadżetów i usprawnień biegł w pierwszej linii. Po rozdzieleniu Bandy Węgla trafił do Klasztoru Durmanda, gdzie z powodu urazu w trakcie jednej z ekspedycji doznał przejściowej amnezji.

Cyrria Węglofutra - czterdziestoletnia popielka która została przydzielona do Bandy gdy ta stacjonowała na ranczu.  W poprzedniej bandzie służyła niemalże dwadzieścia lat, aż do czasu gdy podczas starcia z nieumarłymi z Elony atakującymi Askalon straciła całą bandę. Operatorka wszelakiej maści maszynerii oblężniczej i broni stacjonarnej. W trakcie służby wykazała się niejednokrotnie męstwem, szczególnie podczas operacji Uderzenie Żelaza, gdzie samodzielnie odciągnęła z pola bitwy ponad dwudziestu rannych żołnierzy pod ostrzałem wroga.

Gedwa Węgloskrzydła - trzydzieści lat, saper. Stoczyła bój na arenie w Czarnej Cytadeli, legendarnym Bane ze swoim poprzednim Legionistą z którego tylko ona wyszła cała, by porzucić bandę na stałe. W trakcie służby wykazywała się wyrachowaniem i precyzyjnością w obsłudze materiałów wybuchowych. Wdała się w niejedną bójkę z barach na terenie Czarnej Cytadeli, zaś podczas przepustki w Lwich Wrotach została aresztowana na pięć dni i zmuszona do wypłacenia zadośćuczynienia właścicielowi kramu z jabłkami. W Bandzie Węgla nabierała pokory, pozostając pod baczną obserwacją swojego przełożonego.

Centurion Rocktrooper odłożył ostatnią z kartek i spojrzał spod ciężkich, kudłatych brwi na stojącą przed nim piątką żołnierzy. Dym z jego fajki dotarł do nozdrzy jego ordynansa, tęgiego popielca o całkowicie białym umaszczeniu i błękitnych oczach, który nie mógł zrobić nic innego jak kichnąć, przeprosić, kichnąć, znów przeprosić.
- Wyjdź na zewnątrz - Tyrron rzucił do swojego pomagiera i wskazał mu wyjście z namiotu. Gdy został już sam z Węglami, wziął głębszy wdech i odstawił fajkę na stół.
- Zaiste, trafiliście mi się jak gruszka spadająca na łeb. Będziecie albo moim bólem głowy, albo wyśmienitym miąższem mojej centurii - rozpoczął szczerząc kły. Falkner ani drgnął, Jarrin lekko się przekrzywił a Gedwa powstrzymała parsknięcie. Następnie Centurion wyszedł zza stołu by każdego powitać żołnierskim uściskiem łapy.  Po tejże krótkiej ceremonii wrócił do dalszego instruowania:
- Będziecie załogą czołgu Kieł w. II-b, nadajcie mu imię jakie chcecie. Legionista Węgloróg zgłosi się do mnie dzisiaj o osiemnastej na odprawę, jutro wyruszamy pełną parą zmieść płomienną zarazę z naszego sektora. Teraz macie czas dla siebie - sugeruję znaleźć sobie wolne miejsce do spania, tylko nie właźcie do koszar Krwawych. Potem zaznajomcie się z maszyną która stanie się waszym domem, rozruszajcie kości na placu treningowym. Legionisto, odpowiadacie za pełne przygotowanie swojej bandy. Nie wdawać się w bójki w kantynie.
Falkner skinął łbem i kątem oka spojrzał na Saranga ostrzegawczo, co ten wyłapał od razu. W duszy popielec westchnął, ale przed Centurionem nie można było okazywać tego, co się myśli. W każdym razie nie teraz.
- Odmaszerować - nakazał Rocktrooper i odpowiedział na prawie że synchroniczny salut ze strony swoich podwładnych. Wyprostował się na moment i uderzył pięścią w pierś.

Po podliczeniu wszystkich wyników, frekwencja okazała się znów poniżej dopuszczalnego progu (26%). W tym przypadku niekandydujący Radni zwrócili uwagę na poparcie oddanych głosów i po porozumieniu się zgodzili się, by to Nisheera pozostała na wcześniej obejmowanym stanowisku na kolejną kadencję.

Gratulujemy!