Gdy tylko przejechali przez Płomienną Cytadelę, wolno było otworzyć włazy. Oczywiście nie dotyczyło to Falknera, jako że dowódcy przysługują specjalne przywileje. Zresztą zagrożenie w tym regionie zostało zażegnane, zaś jego zabezpieczeniem zajmują się osobne oddziały.
Centuria Rocktroopera, jak i wszelkie pozostałe bataliony sił powietrznych i zmechanizowanych stały się przysłowiowym gwoździem do trumny, która jest metaforą porażki Płomiennego Legionu. O ile piechociarzom udało się sprawnie przedostać przez okopy wroga, nikt z wyższych szczebli hierarchii nie winszował im powodzenia w natarciu na trzy mocno ufortyfikowane twierdze. Naturalnie, gdyby wsparcie pojazdów pojawiło się wcześniej, zaoszczędzono by wiele czasu i strat w żołnierzach, ale...
Problem leżał w kwestii logistyki. Po pierwsze, Banda Węgla, jak i cała centuria Rocktroopera nie były gotowe do przerzucenia na północno-wschodni kraniec Askalonu. Jednej rzeczy nie można było Płomiennym odmówić - wykonali świetny manewr dywersyjny, prowokując rzucenie większości sił do obrony wschodniej granicy. Trybun Smolderpaw nie przewidywał utrzymania pozycji w Askalonie, zaś swym żołnierzom wmawiał, że zajętego terenu bronić muszą do ostatniej kropli krwi. To, w połączeniu z dużą dozą fanatyzmu sprawiło, że starczyło czasu aby przygotować najazd na Płomienną Cytadelę celem jej odbicia. Wszyscy ci, którzy cofali się ze wschodniej granicy byli przenoszeni z pomocą zaklęć i rytuałów pod bramę twierdzy, utraconej ojcowizny Płomiennego Legionu.
Wszystko było zaplanowane idealnie, poza jednym - Trybun nie wziął pod uwagę przewrotności losu. A może był to ten sam fanatyzm, tylko że po stronie nieprzyjaciela? W końcu popielcy, czy w czarnych mundurach, czerwonych, niebieskich czy pomarańczowych wszyscy są tą samą rasą, wywodzącą się z tych samych korzeni.
Natarcie zostało zatrzymane, a Żelazny Legion zdołał umocnić swoje pozycje w oczekiwaniu na przybycie wsparcia. Zamiast atakować, Płomienni uczynili to samo, licząc na wykończenie przeciwnika nieznośnymi warunkami, powtarzającym się bombardowaniem i sabotażem. Ale wróg miał to samo w zanadrzu: również przecinał niebo ogromnymi pociskami, wysyłał swoich żołnierzy do walki za liniami wroga, choć nie mógł wywierać presji środowiska. Wszak na tej jałowej ziemi, wśród buchających magmowych gejzerów Płomienni dorastali.
Przetrzepana Centuria Rocktroopera nie miała nawet czasu uzupełnić braków w załodze. Tym sposobem, banda Rock, Węgla, Fellow i Torch miały błyskawicznie przedostać się na drugi koniec Askalonu. Najpierw jednak należało w pełni zabezpieczyć dany sektor, później zdobyć nowy czołg i asystentę kierowcy dla Węgli.
To wszystko trwało za długo. Nie licząc tego, że w trakcie drogi musieli wykonać kilka przystanków. Jazda blisko Piętna również nie była przyjemna, ale innej drogi nie było. Mimo tego, że smocze pomioty nie dysponowały środkami zdolnymi przebić pancerz czołgu, to co rusz napotykali na coraz to śmielsze patrole, większych przeciwników takich jak ogry, a nawet wyverny. Te ostatnie stwarzały realne zagrożenie dla załogi.
Tym samym Węgle zgarnęli Kła III-A z jednego z mijanych posterunków jak i nowego asystenta kierowcy. Barrik Węglomiot był świeżo upieczonym rekrutem, który przed sezonem opuścił fahrar. Jego banda zginęła na Piętnie, on jeden przeżył. Czy tchórzostwem można nazwać pozostawienie swoich by ostrzec garnizon przed nadciągającym atakiem? Trudno powiedzieć, zależy od poglądów. Niemniej, Barrik nie nadawał się ani na asystenta kierowcy, ani na żołnierza w ogóle. Zwyczajnie prześlizgnął się wraz z lepszą bandą przez fahrar, a prawdziwe życie zweryfikowało jego zdolności. Do tego stopnia, że postanowił uciec. Gdzie jest teraz? Nie wiadomo.


Selb uchylił właz i wyściubił swój łeb by rozejrzeć się wokół. Choć ziemia dalej pękała z uwagi na ciężar czołgu i suchość gleby, wszechobecny smród siarki i drażniący zapach dymu jakby się ulatniał. Po raz pierwszy od nie wiadomo ilu dni poczuł dozę świeżego powietrza, przebijającą się przez jego własny smród. Po chwili uchylił się właz Jarrina, który w celu rozprostowania kości wolał stać niż siedzieć, a na drogę patrzeć bezpośrednio swymi dziadkowymi oczami niż przez wąską szybkę wizjera.
- Ja pierdolę, wreszcie jest czym oddychać - rzucił Selb, podniecony zmianą krajobrazu.
Jarrin zaśmiał się:
- My, mój drogi wciągamy spaliny nałogowo. No i paliwo. Taka nasza robota.
- Ehe, a śpicie w czołgu, czy załodze pojazdu przysługuje normalny namiot?
- Zależy od warunków. Jak tu jechaliśmy, Torchwielderowi pieprznęła gąsienica na trasie. A że była noc, to musieliśmy rozbić obóz na szlaku. My to się jeszcze wyśpimy, Gedwa też, ale szef i Sarang?
- Dobrze, że zabrałeś swój kocyk w owieczki z rancza, Jarrin - wtrącił się Falkner, wyciągając cygaro.
- Masz kocyk w owieczki? - zarechotał Selb, spoglądając na Węglopyskiego.
- A mam. I to co o nim sądzisz możesz sobie wsadzić głęboko pod ogon. Z nim jest związana historia, mój drogi.
- Ta, ściskania w nocy bo już nie ma cyca mamy?
Falkner zaśmiał się, co z pewnością wpłynęło na fakt, że Jarrin nie chwycił za sąsiedni właz i nie przywalił nim Selbowi w łeb.
- Wygadany jesteś - odparł Jarrin, rechocząc nerwowo - I masz cięty język.
- Czy właśnie w ten sposób uciekłeś z fortu nieprzyjacielowi? - zapytał Falkner, wypuszczając paszczą kłąb dymu - Nawciskałeś im obelg i poczuli się tak urażeni, że wypuścili mistrza ciętej riposty?
- A żebyś kurna wiedział! Znaczy... a żeby szef wiedział.
- No, to jak to było?
Falkner skiepnął popiół i przystawił cygaro do pyska.
- Powiem, jak usłyszę historię kocyka.
- Dawaj, umowa stoi - rzekł Jarrin.
- No to tak: byłem w celi, chuj jeden wie ile dni. Był tam taki jeden klawisz, który dziennie musiał przyjść i się ze mnie nabijać. Myślę: "Ty chujku, poczekaj chwilę, aż siły mi wrócą". Ale przestali dawać jeść. Pomyślałem więc pewnego razu: "Raz kozie śmierć. Stawiam wszystko na jedną kartę". Więc zacząłem gnoja podburzać, wyzywać, rozumiecie... A temu puściły nerwy. Wlazł do środka - to ja się cofnąłem, szykuję się do skoku bo okazja była tylko jedna. Ten wchodzi do środka, a w jego łapsku pałka.
- Chciał cię zerżnąć? - spytał Jarrin, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu.
Odgłosy rżenia słychać było także w czołgu. Selb położył uszy po sobie, milcząc. Dał reszcie się pośmiać, nawet sam lekko drgnął kącikami ust. Gdy już Jarrin otarł łzy śmiechu a Falkner złapał oddech, kontynuował:
- Taka do bicia, nie fiut. W każdym razie: podszedł, już miałem na niego skakać... a tu jeb. Padł na ziemię.
- Za mocno sobie zwalił i dostał zawału nim zdołał się do ciebie dobrać? - zapytał Jarrin, znów śmiejąc się głupio.
- Idź już kurwa, niesmaczny jesteś. Wracając - w forcie był agent Popielnych. To on mnie wyciągnął z tego miejsca, gdy zaczęło się natarcie. I tyle.
Przez chwilę trwała cisza. Nikomu nie przyszło do głowy się zaśmiać, ale żadnej innej reakcji też nie zdołali z siebie wykrzesać. W końcu Jarrin westchnął głęboko i rzekł:
- Piękna historia, i to z morałem.
- Jakim? - spytał Selb, odwracając głowę ku kierowcy.
- Popielni zawsze podpieprzą ci zwierzynę, na którą polujesz.
- Prawda - Falkner przytaknął, odwracając się na moment za siebie. Kolumna czołgów jechała prawie że równo.
- To teraz historia kocyka - rzekł Selb, szczerząc dwa przednie kły i kilka pozostałych dolnej szczęki.
- Szef w nim spał jak mieliśmy postój, to tyle.
- Jarrin... czy ty mnie masz za debila? - Selb spojrzał na kierowcę i teatralnie się oburzył.
- A nie, po prostu mówię prawdę.
- No, a skąd go masz?
- Pamiątka.
- Po czym?
- Dzieciach.
- Twoich?
- Nie.
- Czyich?
- Ludzkich.
- Miałeś ludzkie dziecko?
- Nie.
- To kurwa o co chodzi?
- O wojnę, Selb. O wojnę. Ebonhawke, mówi ci to coś?

Przez kolejne pół godziny jechali w ciszy. Falkner dopalił wolno swoje cygaro, Jarrin gapił się w drogę przed nimi, zaś Selb zszedł na dół by usiąść, lecz włazu nie zamykał. Spoglądał przez peryskop, podziwiając mijane pagórki i drzewa. Miło było znów zobaczyć zieleń, kwiaty czy uciekające sarny spłoszone rykiem kilku silników. Falkner po chwili zamknął swój właz i zasiadł na swoim stanowisku. Wyciągnął z plecaka notatnik, rysik i zaczął coś pisać. Selb spoglądał kątem oka na dowódcę, przekręciwszy się na siedzisku. Wyglądał tak, jakby pisał list, a może to był raport? Jego korespondencja, jego sprawy - pomyślał.
- Selb, co miałeś za bandę zanim cię przydzielili do nas? - nagle wypalił Sarang, przeciskając się obok ściany w otworach której umieszczone były pociski.
Falkner podniósł na moment wzrok znad notatnika, spojrzał to na Saranga, to na Selba. Teoretycznie to, czego dowiedział się z Rocktrooperem powinno dla dobra nowego żołnierza pozostać w tajemnicy.
Lecz z rodziną należy być szczerym. Nie wolno było dopuścić do tego, by któreś z "dzieci" miało specjalne względy u "ojca". Tym bardziej, że był to nowy nabytek. Stąd Falkner skinął lekko łbem Węglochwytowi, dając znać, żeby mówił.
Selb zaś chcąc ująć to w jak najmniej podejrzany sposób, odparł:
- Banda centuriona Jadogrzmota. Wyobraź sobie, jaki mnie kurwa zaszczyt kopnął - pociągnął głośno nosem, szykując w ustach soczyste splunięcie lecz w porę się opamiętał - Poginęli wszyscy nim zdążyłem do nich wrócić. Ledwie się zdążyłem obrócić, a przydzielili mnie do was.
- To można powiedzieć, że dostałeś nieoficjalną degradację - odparła Gedwa, wychylając się zza działa by spojrzeć na świeżego.
- Chyba raczej awans - odparł naprędce, po czym tego pożałował. Trzeba było rżnąć głupa.
- Już nam tak nie pochlebiaj - odparła Gedwa, zaśmiawszy się krótko.
Sarang jednak nie był rozbawiony, a jego uważne spojrzenie spoczęło na Selbie. Chwilę go tak świdrował wzrokiem, na co drugi spytał:
- Co?
Jako odpowiedź dostał tylko przeczący gest łba. Węglorębacz następnie podniósł łeb i spojrzał na dowódcę:
- Daleko jeszcze?
- Nie wiem, spytaj się Jarrina, to on prowadzi.
- Jarrin, daleko jeszcze?
- Ja tu tylko jadę w kolumnie, nie wiem. Spytaj szefa.
- Kurwa... - odparł Sarang, uderzając pięścią w łapę.
- Nocujemy w Cowlfang, większy posterunek na drodze do Fireheart. Tam ponoć Rocktrooper ma dostać nowe czołgi i dodatkowe wyposażenie, więc bierzcie fanty jak dają.
- A daleko tam jeszcze? - z uporem maniaka Węglorębacz dopytywał, na co Gedwa parsknęła jedynie.:
- Weź mapę i sprawdź.
- A pieprzcie się - odparł i siadł w kącie.
Selb odetchnął i przekręcił się na siedzisku, sięgając łapą do metalowej szufladki. Otworzywszy ją, zaczął grzebać w papierach w poszukiwaniu mapy. Sarang natychmiast podniósł się i przeciskając się do Selba, warczał i stękał z uwagi na ograniczoną przestrzeń w czołgu.
- Hmm... Jeszcze daleko. Mamy kawał drogi, lepiej się prześpij Sarang.
Węglorębacz sapnął jedynie i wycofał się na swoje stanowisko, siadając w kącie. Falkner w tym czasie skończył pisać i, wyrwawszy stronę z notatnika, wsadził z powrotem między strony i schował do plecaka. Chwycił następnie nadajnik, w jaki wyposażony był każdy czołg.
- Centurionie, tu Węgloróg. Kiedy jakiś postój na szczanie?
Chwilę trwało, nim metaliczny głos centuriona odparł:
- Wystaw kuśkę przez właz i lej w drodze.
- A CO Z DWÓJKĄ? - wykrzyknął Sarang tak, by centurion mógł dosłyszeć.
- Masz dwa wyjścia, żołnierzu. Albo otwierasz właz w podłodze i walisz w drodze, albo czekasz do postoju. Jesteśmy wciąż w strefie wysokiego zagrożenia.
- A ILE TO JESZCZE ZAJMIE?
Tyrron Rocktrooper głośno sapnął przez nadajnik:
- Jak będzie, to będzie.
- Widzisz Sarang - rzekł Falkner, odkładając nadajnik na miejsce - Musisz czekać, jak wszyscy.

Droga faktycznie się dłużyła, zaś warunki w czołgu wcale nie należały do najwygodniejszych. Stalowe siedziska uciskały tyłek po kilku godzinach jazdy a świeże powietrze mogło wpaść jedynie przez otwarte włazy. Należy uwzględnić jeszcze fakt, że żaden z Węgli nie miał czasu porządnie się wymyć przed ruszeniem w drogę, stąd wszyscy pokładali nadzieję, że w Cowlfang będą mogli odetchnąć.
Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy kolumna czołgów Centuriona Rocktroopera ponownie ruszyła po spontanicznie zaplanowanym postoju. Zatrzymali się w Sati Passage, jednym z ważniejszych posterunków umieszczonych w Fireheart Rise. Zaszczytny tytuł bazy wypadowej na Płomienny Legion już dawno przeminął jeśli chodzi o Sati, teraz pełnił rolę punktu zaopatrzeniowego i przeładunkowego dla band, które zmierzały na północ.
Mijając jezioro Carnifex, położone na wschód od posterunku, Selb wyściubił łeb przez właz i dostrzegł nadchodzący z naprzeciwka oddział Krwawych. Uzbrojeni w miecze, tarcze, topory i młoty, zeszli całkowicie z drogi i zatrzymali się na moment. Spoglądali po pyskach czołgistów, tak samo jak oni na nich. Reguły nakazywały, aby niżsi rangą salutowali wyższym, stąd cała banda naprężyła się by zasalutować jadącemu na czele kolumny centurionowi. Dobry zwyczaj jednak mówił, aby nie spoczywać nim reszta czołgów nie przejedzie - nie tylko ze względu na Legionistów, ale z uwagi na sam dobry wydźwięk tegoż gestu. Czołgiści odpowiedzieli tym samym, przyciskając łapy do piersi.
Przez bramę Cowlfang przejechali, gdy zaczynało się ściemniać. Powiadomieni wartownicy od razu otwarli bramy, pozwalając pojazdom zaparkować na obszernym placu. Powoli, członkowie załogi Kilofa II wyskakiwali jeden po drugim z czołgu, zeskakiwali na dół i prostowali kości. W ich kierunku szybkim krokiem zmierzała brązowa popielka o malutkich oczkach i białych łatach futra wokół. Odziana była w standardowy ciężki pancerz Żelaznych.
- Legionistka Groma Spinebreaker, kto tutaj dowodzi? - zapytała głośno i wyraźnie, spoglądając po umęczonych drogą pyskach czołgistów.
- Ja - odezwał się żółtawy popielec, który ściągnąwszy z łapy rękawicę podszedł do popielki - Centurion Tyrron Rocktrooper.
Popielka wyprężyła się do salutu, na co Rocktrooper niedbale przycisnął pięść do piersi a następnie wystawił otwartą dłoń w jej kierunku. Po uścisku dłoni, Legionistka przedstawiła szczegóły dotyczące pobytu. Teoretycznie mówiła do Rocktroopera, lecz słowa wypowiadała na tyle głośno, by każdy z żołnierzy mógł usłyszeć:
- Trybun Steelgrip zostawiła wam tutaj nowe czołgi, są w garażach. Wyznaczono wam również jeden z domów byście przespali noc, dostaniecie jadło i coś do popicia. Według rozkazów wyjazd macie o godzinie siódmej zero zero, po dodatkowe szczegóły zapraszam do mojego gabinetu, Centurionie.
Tyrron skinął łbem i odwrócił się do swoich:
- Zakwaterować się, doprowadzić swoje czołgi do porządku a potem wymyć tyłki. Nie w odwrotnej kolejności. Za godzinę chcę raport od każdego Legionisty.
To powiedziawszy, odwrócił się i ruszył za Legionistką Spinebreaker do jej kwatery.

- Legionistka, a ma w garści taki posterunek. Fiu, fiu! - cicho gwizdnął Jarrin wyciągając z czołgu swój plecak.
- No. A co w tym złego? - odparł zdziwiony Sarang.
- To, że tak niskiej randze nie daje się takiej bazy do władania. Spodziewałem się, że przyjmie nas tutaj jakiś centurion.
- Cowlfang zaczynało od niewielkiego posterunku położonego na wypizdowie - wyjaśnień podjął się Falkner - Gdy ruszała ofensywa na Płomienną Cytadelę, Cowlfang stało się jednym z ważniejszych baz w tym regionie. Spinebreaker była tu od samego początku, że większość centurionów potrzebna była w polu a ona się sprawdzała nawet po powiększeniu tego obozu, zostawiono go w jej łapach.
- Nie mogli ją awansować? - spytał Jarrin, odpinając pasy swojego plecaka. Wygrzebał w niego flaszkę z papierową etykietką którą teatralnie ucałował i odkorkował.
- Awansowanie wiąże się z nowymi obowiązkami. Pewnie umie zarządzać garnizoniem, żołnierzami na polu walki już mniej.
Selb sapnął i odszedł na stronę, zachodząc za stalowy budynek. Odwrócił się by spojrzeć, czy nikt nie patrzy po czym zluzował zapięcie pasa i podlał amoniakiem trawę.
- Ej, Selb, ty wiesz, że tu mają latryny normalne? - zakrzyknęła Gedwa, reszta Węgli po chwili zarżała.
- Nie chce mi się stać w kolejce, a już tym bardziej wchodzić po tobie!
Znów się roześmiali, włącznie z Węgloskrzydłą.
- Ma kociak charakter. On serio stracił całą bandę? - rzekła, zwracając się do reszty.
- Papierów przy sobie nie miał, ale jego zeznania brzmiały w miarę wiarygodnie - odparł Falkner, wyciągając z drewnianego pudełeczka cygaro - Zresztą w tych okopach to nigdy nic nie wiadomo. Nikt tam nie prowadzi ewidencji, syf, brud, dezorganizacja.
- Jest w porządku - wtrącił się Sarang, zatrzymując się nad Falknerem, wymownie patrząc na jego pudełeczko z cygarami.
- Masz - dowódca podsunął mu pudełko pod pysk.
- Lepszy on, niż ta cipka Barrik - dodał Jarrin.
Falkner skinął łbem. Ważnym dla niego było, aby oddział trzymał się razem, by stanowił nierozłączną jedność. Utrata Cyrrii odbiła się na każdym: Gedwa nie dawała tego po sobie znać, ale obecność innej samicy dodawało jej otuchy, Sarang wciąż wznosił za nią toasty, choć dla sportu dawała mu w kość, zaś Jarrin wzdychał za każdym razem na jej wspomnienie. Nowy członek załogi okazał się totalną klapą, a teraz dostali kolejnego, którego przeszłość nie do końca jest jasna.
Falkner nie chciał tego jednak przedwcześnie oświadczać, gdyż mogło to stanowić ryzyko pogorszenia integracji oddziału. Poza tym, jeżeli śledztwo wykaże winę Selba, od razu zabiorą go pod sąd a Węgloróg będzie mógł powiedzieć, że o niczym nie wiedział. Tak szybko jak go przydzielili, tak szybko może się go pozbyć jeśli stanie się niewygodny.
Selb wrócił do reszty podciągając gacie.
- Jarrin, Gedwa, napełniacie wodę i paliwo. Sarang, przelicz zapas pocisków i usuń pustaki. Selb i ja sprawdzimy stan techniczny pojazdu.


Wszystko zajęło jakieś pół godziny, stąd Falkner mógł spokojnie ustawić się wraz z innymi w kolejce pod natrysk nim musiał zdać raport Centurionowi. Selb, choć świeżo upieczony czołgista, miał pojęcie o tym gdzie patrzeć by potwierdzić, że Kilof II działał bez zarzutu. Z drugiej strony był to stosunkowo nowy czołg, nie powojowali nim długo, a jego prawdziwy "chrzest" miał dopiero nadejść.
Nocą, centuria Rocktroopera zajęła cały jeden budynek. Pili, gadali, grali w karty i kości. Widząc, jak Selb próbuje wymknąć się na zewnątrz, Falkner wstał i po chwili ruszył za nim. Stanąwszy za progiem, rozejrzał się i jego uszu doszło draśnięcie zapałki o draskę.
- Mogłeś poprosić.
Selb odwrócił się z cygarem w pysku, złapany na gorącym uczynku. Pochylił głowę i wyciągnął cygaro z ust.
- Przepraszam, sir.
- Siadaj - odparł dowódca i sam przysiadł na drewnianej skrzyni. Wyciągnął swoje pudełeczko z cygarami, w którym każdą sztukę miał odliczoną. Brakowało jednego.
- Poważnie, to nie są okopy, że możesz coś komuś zwinąć i winowajca się nie znajdzie. Centuria choć mała, to wszyscy się tutaj znają. A wiesz dobrze, że nie możesz mi podpaść.
Węglochwyt położył po sobie uszy i ciężko pociągnął bucha cygara. Szef miał rację, wystarczyło przecież poprosić. Ale on nie nawykł do tego, że ktokolwiek z jego oddziału coś mu odstąpi.
Falkner zaś patrzył na podopiecznego i pokręcił łbem:
- Węgle to moja rodzina, oddałbym za nich wszystko. Nie wymagam takiego podejścia po pierwszym dniu, ale miej to na uwadze. Obiecałem im, że po wojnie wrócimy z powrotem na nasze ranczo.
- Rozumiem. Przepraszam jeszcze raz.
Węgloróg machnął tylko łapą niedbale. Pociągnął srogi buch i pozwolił ujść kłębowi dymu pyskiem. Na moment wyprostował się, strzelając kośćmi w plecach.
- Co sądzisz o nowym oddziale?
Selb na moment zastanowił się, szukając odpowiedzi w głębi duszy.
- Prawdę powiedziawszy...
- No?
- Nie wiem. Życie pod centurionem Jadogrzmotem nie było przyjemne.
- To nie odpowiedź na moje pytanie, Selb.
- Po prostu nie wiem - nerwowo zadrgał łapami, podnosząc wzrok na dowódcę.
- Gadałem z resztą, nie mają nic do ciebie. Nie myśl, że trudno będzie ci się do nas wkręcić. Wspólna walka zbliża bardziej, niż myślisz.
Po futrze Węglochwyta przeszły zimne dreszcze, gdy tylko dowódca wspomniał o "zbliżeniach". Naraz scena z namiotu centuriona Jadogrzmota odtworzyła się w myślach Selba niczym historia obrazkowa.
- Jesteśmy skazani na siebie i tę stalową trumnę - wskazał cygarem w stronę czołgu - Stąd u nas taki humor, ale i przywiązanie.
- Pieprzona wojna... parsknął Selb, nachylając łeb by splunąć na ziemię.
- A teraz wjeżdżamy na terytorium wroga - zauważył Falkner, skiepując popiół na ziemię.
- Jak tam jest, na tym ranczu? - rzekł Selb, podnosząc wzrok na dowódcę. To pytanie spowodowało, że Falkner wyszczerzył kły w uśmiechu i marzycielsko odwrócił wzrok na gwiazdy.
- Spokój, wczesne wstawanie rano, satysfakcja z wykonanej roboty pod koniec dnia, no i przede wszystkim świeże mięso z dopiero co zabitej krowy. I mleko. Mimo, że nie jesteśmy rolnikami, to i tak pomagamy. Kiedyś... przewijali się tam nieumarli, gdy w Tyrii otwierały się portale. Słyszałeś?
- Tak. Kumple opowiadali przy piwie.
- A kiedyś to była opuszczona dziura, która jakimś dziwnym cudem należała do Jarrina. Odbiłem to miejsce z przyjaciółmi, bo Węgle wtedy były w rozsypce, a potem ogarnęliśmy je do stanu używalności. Przysłano rolników, gryzipiórka, młodszego questora... wszystko zaczęło się jakoś układać.
- A potem przyszła wojna. Chcieliście iść się bić?
- Niekoniecznie. Przyszło wezwanie. A ty? Nie wyglądasz mi jakoś na kogoś, kto dorastał w bandzie centuriona.
- No nie. Jestem z poboru, wcisnęli mnie do Jadów tak z czapy.
Falkner pokiwał łbem. Spojrzał raz jeszcze na Węglochwyta, jak sierść jego gęstej grzywy kręci się we wszystkie kierunki świata. Śmieszny pysk przypominał mu osobę, którą już kiedyś widział, tak samo jak oczy. Nic jednak nie bawiło go bardziej, od dwóch samotnych kłów wystających z pyska. Oczywiście nie mógł mu tego okazać, gdyż dowódcy nie wypada.
- Więc co robiłeś wcześniej? Mówiłeś coś o zakładach produkcyjnych?
- Ta. Najpierw na czołgach, potem na żurawiu w hucie. Ja... i mój kumpel zaciągnęliśmy się bo na zakładzie odkryto szpiega. Woleliśmy już walczyć, niż kisić dupska w Cytadeli.
- Trafiliście do dwóch różnych band zatem?
- Tak. A teraz... - westchnął, zaciągnął się cygarem i dopiero po wypuszczeniu kłębka dymu kontynuował - Teraz tylko ja walczę.
- Rozumiem - Falkner pokiwał łbem, domyślając się do Węglochwyt miał na myśli - Taka już nasza dola Selb. Przynajmniej masz okazję go pomścić i zachować pamięć.
Na to Selb już nie odpowiedział poza westchnięciem.
- A szef ile walczy? - spytał po chwili.
- Z dwadzieścia lat ponad. No... niepełne, ale tyle mniej-więcej jestem na służbie. Gdybym się urodził człowiekiem, albo w Lwich Wrotach, to byłbym już na emeryturze. Może dostałbym własne połacie ziemi, wybudowałbym tam mały dom i zapieprzał od rana do wieczora w polu.
- Brzmi nudno - odparł Selb, ośmielony trochę wyznaniem dowódcy.
- Dla ciebie tak, ale z wiekiem perspektywa się zmienia.
- Ehe, mówi szef tak, jakby już miał za sobą spłodzenie piątki dzieci i dziesięć medali.
Falkner zarechotał, Selb po chwili również.
- Prawie trafiłeś. Mam pięć medali i trójkę dzieci.
- Oh... i jak się mają?
- Medale leżą w gablotce, zaś młode... cholera wie. Mam nadzieję, że są żołnierzami, albo przynajmniej nie bandziorami. Mogę jeszcze znieść gladium, które szuka własnej drogi, ale zgodnej z prawem.
- Nie chciał się szef nigdy dowiedzieć, kim są?
- Może... ale z drugiej strony teraz, to z pewnością dorosłe popielce. Odwiedziłem je ze trzy razy w fahrarze gdy były małe i to tyle, po co więcej? To banda jest rodziną, a nie ten kto ich spłodził. Inaczej stalibyśmy się zbyt sentymentalni. Jasne, gdybym spotkał ich teraz, cieszyłbym się, ale żadnego bym nie wyniósł ponad moich innych żołnierzy.
Selb pokiwał głową i ponownie zaciągnął się cygarem. On też, znał jedynie matkę, zaś ojca nie umiał sobie przypomnieć. Pamiętał sytuację, gdy w fahrarze zupełnie szara samica przychodziła i ukradkiem obserwowała jak idzie mu na poligonie. Czasami, w dni w które przypadały jakieś święta, pozwalano na odwiedziny, lecz gdy skończył 4 lata nikt więcej nie przychodził. Został tylko on, banda do której należał, oraz Primus.

Falkner wyszedł z namiotu dowództwa z nietęgą miną. Wyprzedził go Torchwielder, który był jeszcze bardziej zirytowany rozmową z Rocktrooperem i Centurionem Geffrą Kneesplitter, która dowodziła Krwawymi.
- Węgloróg! - Legionista odwrócił się za siebie i dostrzegł wychodzącego w pośpiechu Centuriona, pod którym służył. Tyrron otarł łapą czoło i łapiąc Falknera za nadgarstek, odciągnął na bok. Stanęli przy zawalonej konstrukcji szerokiego namiotu, w którym jeszcze do niedawna znajdowała się stołówka Płomiennych.
- Daj swoim odpocząć do rana. Niech się najedzą i wyśpią. Zadbajcie o morale.
Falkner ściągnął brwi i wyszarpnął swój nadgarstek z uścisku centuriona.
- Niech się szef zastanowi. Jest nas raptem pięciu i jeszcze mamy się rozdzielać? Bez wsparcia piechoty, z marnym wywiadem o liczebności wroga. Jak mam być spokojny i utrzymać morale?
- Jesteś dowódcą swojej bandy, ty wiesz najlepiej - Tyrron założył łapy za siebie i spoglądał w oczy Legionisty. Trwali tak chwilę, mierząc się ostrymi spojrzeniami. W końcu Centurion opuścił łapy i rzekł:
- Robimy, co do nas należy Węgloróg. Nie uśmiecha mi się taki podział, ale musimy czekać na wsparcie i przesunięcie artylerii. Pojedziecie z Torchwielderem, on ma łeb na karku.
Falkner pokręcił lekko łbem, zlewając całą wojskową etykietę. Nie dlatego, że nie szanował Rocktroopera a dlatego, że nowe rozkazy wydawały mu się naprawdę głupie. Wraz z bandą Torch mieli pojechać w dwa czołgi na wschód, by zabezpieczyć gówno warty obóz, jaki pozostał po wycofujących się Płomiennych. Piechoty mieli na tyle mało, że nie można było sobie pozwolić na wysyłanie ich do trzech miejsc. Jedna czwarta krwawych zostaje tutaj, w tym miasteczku które niedawno zdobyli, a reszta rusza na południowy wschód, głębiej na terytorium wroga.

Jarrin palił papierosa, siedząc na czołgu. Podpierając się lewą łapą z tyłu, prawa regularnie co dwadzieścia sekund zginała się by umieścić fajkę w pysku na trzy sekundy. Spojrzenie z wolna kierowało się to na lewo, to na prawo, omiatając zdemolowane ostrzałem artyleryjskim i granatami budynki. Niegdyś był to posterunek Legionów, ale podczas początkowej fazy ofensywy Płomiennych granice przesunęły się na niekorzyść Żelaznych. Dziś odzyskali swoje, płacąc za to najwyższą cenę - życiem. Z budynków wyprowadzano niewolnice, kociaki oraz tych, którzy nie mieli sił wskutek ran lub choroby aby stawiać opór. Jarrin strzyknął uszami, gdy w oddali usłyszał strzał. Przytrzymawszy papierosa w pysku dłużej, skierował wzrok na trzech Krwawych którzy kolejno strzelali pojmanym Płomiennym w tył głowy. Nie było czasu ani środków, aby wysłać ich do Krwawego Czerepa.
Selb siedział przy płonącym leju po pocisku, do którego nalano benzyny i zapalono.  Wyciągał swoje drżące łapy do ognia, chcąc choć ciało ogrzać, gdyż serce ściskał nieustępujący chłód naruszonego sumienia. Gedwa smażyła nad ogniskiem dwie kiełbasy nabite na patyk, obracając je co kilka minut.
- Selb - podjęła, spoglądając na Węglochwyta. Ten nie oderwał wzroku od trzaskających płomieni - Selb!
Popielec spojrzał na popielkę spod ciężkich powiek. Zwykle kręcona, siwa grzywa teraz była rozczochrana od noszenia hełmu i targania.
- Pierwszy raz?
- Co pierwszy raz? - odburknął na niezrozumiałe pytanie.
- Pierwszy ogień przyjacielski.
Selb głośno westchnął. Nie był to pierwszy raz, ale w tym przypadku trzeba było nakłamać. Skinął łbem.
- Nie wiem czy wiesz - podjęła, obracając kijek z nabitymi kiełbasami - ale z zawodu jestem saperem. Na czołgistę nigdy się nie szkoliłam, to Falkner wynalazł mi te zajęcie. Mówi, że to precyzja. Moja poprzednia banda liczyła aż dwudziestu chłopa i samic. Pewnego razu... źle odmierzyłam ilość materiałów wybuchowych.
- Rozumiem.
- Nie, nie rozumiesz. Daj mi skończyć. Miałam wysadzić grobowiec, gdzie kłębiły się duchy. Nie uciekliśmy na czas, nie wszyscy, a ładunki były za mocne. Siedmiu zostało w środku, gdy jedyna droga wyjścia została zawalona. Na końcu sufit zleciał im na łby.
Selb sapnął, opuszczając łeb.
- Nie powiem, by to było moje chwalebne wspomnienie. Morał z tego taki, że wypadki się zdarzają. Nie mogłeś nic na to poradzić - gdy strzelają, nie wychylasz łba. Nie wchodzisz przed lufę, przed czołg, czy wyciągnięty bagnet.
- Tam były młode -odparł chrapliwym głosem. Sięgnął do kieszeni kurtki i wyciągnął tekturową paczkę papierosów.
- Wojna to piekło, Selb. Nie oszczędza nikogo.

Nagle coś świsnęło nad głowami popielców, a w ślad za tym słychać było głośne huknięcie roztrzaskanej, drewnianej wieży strażniczej która ocalała przy północnym murze. Zaraz za tym rozległy się ponaglenia: - Kryć się! Ostrzał!
Jarrin wywalił szybko papierosa i zeskoczył z czołgu. Czołgając się, wsunął się pod niego w desperackiej próbuje znalezienia schronienia. Gedwa wstała pospiesznie i szarpnęła Selba za nadgarstek, ciągnąc do masywnego leja po uderzeniu. Wskoczyli tam oboje i czekali, aż ostrzał ucichnie.
Wybuchy były porównywalne do eksplozji fajerwerków na Meatoberfeście, z tym wyjątkiem, że uderzające w osadę pociski niszczyły to, co zdołało się ostać po szturmie Legionów. Gedwa zasłoniła Selba ramieniem, a następnie przycisnęła do siebie. Węglochwyt ani przez moment nie poczuł się dziwnie - to była normalna praktyka. Zresztą, byli rodziną. Człowiek tego nie zrozumie.
Falkner zdołał zbiec z Torchwielderem do piwnicy bazaltowego budynku, w którym niegdyś spali podoficerowie Płomiennych. Z zewnątrz słychać było krzyki żołnierzy, którzy rozpaczliwie szukali schronienia lub tych, których nerwy nie były gotowe na dwie minuty ostrzału. Te sto dwadzieścia sekund potrafiło mocno podziałać na psychikę wystarczająco zmęczonego żołnierza, poczucie bezsilności wobec losowo spadających pocisków, mogących zabić od razu lub okaleczyć do końca życia.
Jarrin przyciskał do łba hełm, Selb zaczął się trząść, zaś Gedwa mruczała coś niezrozumiałego. Gdy ostatni z pocisków spadł, na moment nastała cisza. Każdy nasłuchiwał kolejnej serii, która ostatecznie nie nadeszła. Gedwa puściła Selba, ten wyprostował się i przeczesał łapą grzywę. Oddychał głęboko, nie ruszając tyłka z okopu.
Węgloskrzydła spojrzała na trzymany w drugiej łapie patyk z kiełbaskami. Nawet nie zauważyła podczas rozmowy, jak ładnie zarumieniły się i popękały wzdłuż nacięć. Przysunęła patyk bliżej Selba.
- Kiełbaski?

- Dobra, ruszamy za trzy minuty. Nastąpiła zmiana planów.
Falkner zatrzymał się przy Kilofie II, spoglądając na zebraną wokół bandę.
- Naszym celem jest uciszenie tych dział, nim narobią nam więcej szkód. Na naszą  artylerię nie mamy co liczyć, są poza zasięgiem.
Węgle spojrzały po sobie. Jarrin klepnął dłonią w czołg i już miał się wgramolić do środka.
- Pierwotnie mieliśmy sprawdzić jakiś obóz Płomiennych, ale to może poczekać. Priorytetem jest zniszczenie artylerii wroga.
Wyciągnąwszy mapę, Falkner rozłożył ją na czołgu i wskazał trzy zaznaczone punkty.
- Działa są tutaj, tutaj i prawdopodobnie tutaj. Nie mamy pewności jaki opór spotkamy po drodze, dlatego Torchwielder jedzie z nami.
- Bez wsparcia piechoty? - zapytał Sarang.
- Jedziemy w dwa czołgi. Przykro mi, nie mamy wyboru.
- No dobra, jak szef powie - odparł Sarang i wskoczył na czołg, po czym wsunął się do środka przez właz w wieżyczce.
- W drodze powrotnej sprawdzimy ten obóz - kontynuował Legionista - jeśli będziemy w stanie. Nie będę więcej ryzykować, niż jest to wymagane. A teraz jazda, czas goni.
Wyruszyli przed czasem, jako że banda Torch również była gotowa. Oni prowadzili, Kilof zaś jechał jako drugi, kierując się dalej na wschód. Leśna ścieżka ustępowała wysuszonej, jałowej ziemi i karłowatym krzakom pozbawionym liści. Wzniesienia z prawej stanowiły znakomite miejsce na zasadzkę, z lewej zaś ciągnął się niegęsty las gołych drzew.  Załoga Kilofa obserwowała prawą stronę, banda Torch lewą. Falkner zamknął właz wieżyczki i spoglądał na trasę przez peryskop, niechętny ryzykować utratę łba od kuli zakamuflowanego snajpera.
Ale wroga nie było. Przynajmniej nie teraz. Dojechali do rozdroża i na polecenie Torchheada zatrzymali się. Legioniści konsultowali się za pomocą nadajników, starając się określić swoje położenie na mapie. Jeśli skręciliby w prawo, droga prawdopodobnie zaprowadziłaby ich do wspomnianego wcześniej obozu. Jadąc w lewo, skierują się na baterię dział wroga.
To należało zrobić. Wyeliminować działa, nim zrobią więcej szkód. Na własne nieszczęście, Płomienni otwarli ogień po raz kolejny. To zdradziło ich pozycje, działa z pewnością musiały być umieszczone wśród lasu. To znowuż stanowiło problem dla czołgów, bowiem nie przejadą niezauważone. Należało więc swą wiarę pokładać w sile popielczej stali.

Znacznie łatwiej byłoby, gdyby to piechota przemknęła przez las, a nie czołgi. Nie mając wyboru, rozdzielili się, zachowując odstęp ponad 50 kroków od siebie. Przed kierowcami maszyn stało nie lada wyzwanie odnaleźć drogę, po której można normalnie przejechać. Drzewa, choć gołe i na oko liche, piły życiodajne soki z gleby, to też niektóre z nich nie ulegały tak łatwo naporowi stalowych bestii. Robili przy tym wiele hałasu, odsłaniając się na atak.
Działa ucichły. Bazując na słuchu, musieli być niedaleko i dosłyszeć nadciągające maszyny. Teraz Falkner i Selb skanowali okolicę przy pomocy peryskopów, Jarrin nie mógł sobie pozwolić na ten przywilej, zaś Gedwa ograniczała ruchy lufą wieżyczki do absolutnego minimum, na wypadek gdyby mieli ich zaskoczyć.
Jedno z drzew ni stąd, ni z owąd przewróciło się w skutek głośnego wybuchu, które nadeszło z północnego-wschodu. Płomienni ujawnili się, choć nikt z Żelaznych nie mógł ich jeszcze dostrzec. Wtem, przez nadajnik odezwał się Torchwielder:
- Kontakt, trzecia godzina, dwa działa. Ognia!
- Sarang, ładuj wybuchowy. Gedwa, bierz ich na cel. Selb, ostrzeliwuj wokół.
Naraz przez las rozległy się dwa głośne huknięcia i jednostajnie hałasujące karabiny korbowe. Jedno z dział Płomiennych trafione wysoko kalibrowym pociskiem eksplodowało, roznosząc echo dewastacji wokół. Drugie wypaliło, strzał przyjął na siebie przód Kilofa II. Wszystkimi w środku zatrzęsło.
- Powtórzyć! - krzyknął Falkner.
Sarang otworzył rygiel komory działa i pozwolił łusce wypaść, w jej miejsce umieszczając nowy pocisk. Gedwa nieznacznie pokręciła pokrętłem poziomym i wypaliła. Nie trzeba było, bowiem ubiegła ich Banda Torch. Dwa na trzy działa były zlikwidowane. Trzecie dało o sobie znać w tym momencie.
- Agh! - wykrzyknął Torchwielder przez komunikator.
- CO Z WAMI? - Falkner równie głośno wydarł się do nadajnika.
- Szefie, mam kontakt. Biorę ich.... - ze spokojem rzekła Gedwa, obracając działo na godzinę jedenastą.
- Ognia!
Trzecie z artyleryjskich dział przeszło do historii. Podobnie jak kontrola osi poziomej wieżyczki czołgu Torchwieldera.
- Węgloróg... mamy jednego nieprzytomnego. Oś pozioma nie działa!
- Zrozumiałem - odparł Legionista Węgli. Misja zakończona, wracamy.
- Na nich! - dało się usłyszeć z zewnątrz.
Spomiędzy drzew zaczęli wybiegać Płomienni uzbrojeni w miecze, topory, karabiny ale przede wszystkim w wiązki granatów, tzw. przeciwpancerne szyszki. Wynalazek ten opracowano na potrzebę eliminowania celi opancerzonych, głównie czołgów które mogły wpaść w ręce wroga. Teraz i Płomienni dysponowali tą technologią, ulepszając ją. Magiczny ładunek kulminacyjny przebijał się przez stalowy pancerz czołgu, raniąc jego załogę w środku. Jeśli takowy granat mógłby przebić się do składu amunicji, lub co gorsza silnika, czołg od razu stawał w płomieniach.
- Strzelać bez rozkazu! Selb, zmieć ich. Gedwa, celuj w skupiska wroga. Nie pozwolić im podejść. Jarrin, ostro w tył!
Wszyscy zaczęli pracować na najwyższych obrotach. Legionista był dla nich jak zapalnik i serce maszyny, wprawiające w ruch odpowiednie jej elementy. Kilof II zaczął się cofać, Gedwa przekręciła lufę mocniej w lewo i jeszcze bardziej w dół, Selb zaś kręcił korbą i muskał pazurem cyngiel spustu. Gorzej było w przypadku Torchwieldera, który do dyspozycji miał unieruchomione w poziomie działo i karabin korbowy. Oni również zaczynali się wycofywać. Płomienni naturalnie poddawali się zmasowanemu ostrzałowi, niektórym jednak udawało się cisnąć granatami. Jarrin zawzięcie ciągnął dźwignie sterujące gąsienicami do siebie, jakby to miało sprawić, że maszyna szybciej będzie poruszać się do tyłu. Ziemia podrywała się w górę przez eksplodujące pęki granatów.
- Dawaj, nie zawiedź mnie! - Jarrin gorączkowo powtarzał to jak mantrę, pieszcząc nieczułą maszynę słodkimi słówkami.
Jeden z Płomiennych był na tyle odważny (a Selb nieuważny), że zdołał wskoczyć na czołg. Pracą łap próbował wspiąć się na wieżyczkę. Gedwa zarechotała i gwałtownie zaczęła kręcić pokrętłem osi poziomej w prawo, co ostatecznie zakończyło się grzmotnięciem intruzowi lufą w głowę.

Udało im się wyjechać z lasu mniej więcej podobną drogą do tej, jaką tutaj przyjechali. Zostawili za sobą pobrużdżoną ziemię i leżące na wznak ciała, ranione kulami karabinów korbowych. Teraz to Falkner jechał na szpicy tym razem, aż nie dotarli do rozstaju dróg.
- Węgloróg - odezwał się Torchwielder przez komunikator - My dojedziemy do osady, a wy sprawdźcie ten obóz.
- Mamy sami jechać, zgłupiałeś? - odparł Legionista. Reszta załogi Kilofa nie była słyszalna, lecz Falkner dobrze widział ich reakcje. Widział ich spojrzenia i kręcenie łbami.
- Jedźcie, my sobie damy radę. Rocktrooper będzie zadowolony. Chociaż zobaczcie, co tam jest!
- Nie będę ryzykować.
- A zaryzykujesz niewykonany rozkaz, co? Atmosfera i tak jest do dupy, nie pogarszaj jej.
Chwila zastanowienia. Jarrin odwrócił się i wyglądał na gotowego do jazdy. Selb zaczął przeładowywać karabin. Sarang i tak siedział w swoim kącie, zaś Gedwa, widząc co się dzieje, westchnęła i pokiwała głową.
- Zgoda. Jedźcie do obozu. Przekażcie Centurionowi raport.

Jarrin zakręcił w prawą odnogę ścieżki (teraz dla nich była to lewa). Droga ciągnęła się wzdłuż niewysokich wzniesień, bacznie obserwowanych przez załogę czołgu. Falkner pochylił się i rozłożył mapę by ustalić ich położenie.
- Jarrin, odbij na prawo. Znajdź nam jakieś wzniesienie, obóz jest niedaleko. Chcę się rozejrzeć.
Zgodnie z poleceniem, kierowca za pomocą swych "lejców" w postaci dwóch dźwigni skierował czołg na prawo, wspinając się na wzniesienie. Selb złapał się, mocniej siedziska a Falkner otworzył właz nad sobą, aby rozejrzeć się za pomocą lornetki.
Droga prowadziła w dół, do doliny gdzie niegdyś stał las. Dziś po drzewach zostały jedynie ścięte pniaki, zaś między nimi stał obóz na planie prostokąta, bez murów, a jedynie z dwoma ścianami drutu kolczastego otaczającego go z każdej strony. W środku znajdowały się podłużne domy, zbite z drewna i okryte płachtami niczym namioty. Dwa budynki wyróżniały się - jednym z nich była bazaltowa wieża obserwacyjna, drugim bazaltowe zejście w dół, prawdopodobnie do jaskiń.
Falkner cicho mlaskał spoglądając przez lornetkę stercząc w otwartym włazie.
- I jak szefie, widać coś? - spytał Sarang, łapiąc się za chwyty pozwalające dowódcy podciągnąć się do wyjścia z czołgu.
- Mamy kontakt. Popielcy... brak umundurowania któregokolwiek z Legionów, nieuzbrojeni - mruknął, powoli wodząc wzrokiem po okolicy.
- Może jeńcy? - spytał Selb.
- A może pułapka. To stary fortel Płomiennych, wystawić cywili albo więźniów na scenę by schować się za kulisami, gotując się na zasadzkę.
- Są wyczerpani - oznajmił dowódca - Widzę ciała, trzy. Dwóch nieoznakowanych, jeden Płomienny.
Węgloróg przystawił swój nadajnik do pyska.
- Tu Kilof II, obserwujemy wyznaczony obóz. Odbiór.
- Co tam macie, raportujcie - odezwał się zniekształcony głos Rocktroopera.
- Wygląda na obóz jeniecki, widzimy popielców bez mundurów i bez broni. Są zabici, w tym Płomienni. Rozkazy?
- Podjedźcie bliżej, rozglądnijcie się. Jeśli będziecie mieli pewność, że wroga w okolicy nie ma, zbadajcie sprawę.
- Dostaniemy jakieś wsparcie?
- Nie teraz. Sprawdzić obóz i zameldować, bez odbioru.

Falkner z głośnym sapnięciem odstawił nadajnik i zwrócił się do kierowcy:
- Jarrin, podprowadź maszynę pod bramy. Selb, Gedwa - zakaz otwierania ognia bez rozkazu, zrozumiano?
- Tak jest - odpowiedział duet popielczych głosów, żeński i męski.
Silnik zawarczał, a wszyscy chwycili się czegoś gdyż jechali z górki. Falkner, Gedwa oraz Selb bacznie obserwowali przez peryskopy okolicę na wypadek, gdyby obóz okazał się pułapką.
Zatrzymali się przy stalowej bramie zamkniętej na łańcuch i ciężką kłódkę. Z tej perspektywy załoga czołgu dostrzegła większą ilość popielców, którzy niczym duchy podchodzili do wrót. Każdy z nich wyglądał na zgoła wycieńczonego, nosili zaledwie przepaski i liczne szramy na ciele. Jedne zagojone, drugie wciąż krwawiące.
Falkner otworzył właz i spojrzał na trzech popielców, którzy na nogach stali tylko dlatego, że trzymali się krat bramy.
- Ej, gdzie Płomienni? - Legionista odezwał się do popielców przy bramie, nie siląc się na wymyślne gadki. Oni zaś spoglądali na czołg, jakby zobaczyli swoje wybawienie.
- N-nie ma. Odeszli albo - jeden z popielców siląc się by wydobyć z siebie jakiekolwiek informacje zakaszlał siarczyście, spluwając krwią na ziemię - nie żyj- nie żyją.
Selb instynktownie nakierował karabin na popielców przy bramie. Jarrin ściągnąwszy brwi, oglądał świat przez wąski prostokącik wizjera. Gedwa siedziała w bezruchu, zaś Sarang czatował przy stanowisku dowódcy próbując cokolwiek podsłuchać.
- Co to tutaj jest? Jakiś obóz jeniecki? - spytał Falkner.
Popielec tylko kiwnął głową, by zaoszczędzić sił. Drugi poczynił ponownie, choć to być może z tego powodu, że jego szczęka była wykrzywiona. Zupełnie jakby ktoś ją złamał.
- W porządku, nie ruszajcie się, sprowadzę wsparcie - Legionista wskazał pazurem na stojących przy bramie i zszedł na dół do czołgu. Chwycił w łapę nadajnik, lecz nim skontaktował się z centurionem, zwrócił się do swoich:
- Co myślicie?
- Śliska sprawa szefie - pierwsza rzekła Gedwa - To wciąż może być pułapka. Jest nas za mało.
- Może tak, może nie - wtrącił się Jarrin - Powinniśmy tam wejść i sprawdzić, albo przynajmniej wyciągnąć jeńców na zewnątrz.
- Sarang? - Falkner spojrzał na Węglorębacza
- Posiłki i wchodzimy. W razie czego mamy czołg.
Legionista skinął łbem w odpowiedzi i spojrzał na Selba, czekając na jego zdanie.
- Ymmm, no nie wiem. Nie chcę wpaść w pułapkę, ale też nie ma co dawać im tak sterczeć przy tej bramie jeśli faktycznie potrzebują pomocy.
- Zatem postanowione - Falkner przysunął nadajnik do pyska  - Centurionie, tu Węgloróg. Obóz jest jeniecki, według więźniów Płomiennych w okolicy nie ma. Proszę o wsparcie.
- Odmawiam - odparł Centurion - Chyba, że chcecie czekać kilka godzin.
- Nie mamy kilku godzin - rozdrażniony Legionista sapnął do komunikatora - Tutaj są więźniowie którym potrzebna jest pomoc medyczna.
Nastała chwila ciszy, którą przerwało głośne westchnięcie popielca po drugiej stronie.
- W porządku. Załatwię wam charcoptery z sanitariuszami, ale najpierw macie wejść do środka i zabezpieczyć obóz na przylot maszyn.
- Tak jest - odparł Falkner i odłożył komunikator na bok - Słyszeliście. Jest nas tylko pięciu, a ktoś musi pilnować czołgu. Sarang, obejmiesz działo. Pozostali idą za mną.
Maszynę opuścili jeden po drugim. Selb na polecenie szefa zabrał ze sobą nożyce do metalu, trzymane w składziku narzędziowym obok stanowiska Saranga. Gdy wyszli na zewnątrz, silny smród potu, krwi i odchodów uderzył w ich nozdrza. Gedwa sapnęła i zasłoniła pysk, Jarrin, przyzwyczajony do zapaszków obornika dał radę tylko przez chwilę wytrzymać nie zasłaniając nosa. Falkner nasunął kołnierz koszuli na nos, przynajmniej na chwilę, nim zmysł węchu przywyknie do skrajnie niesprzyjających warunków. Selb z kolei miał się z nich najgorzej, bo mało nie zwymiotował. Zakręciło mu się we łbie, przytrzymał się czołgu i pochylił głowę.
- Wszystko gra? - spytała Gedwa, zatrzymując się w połowie drogi.
- Tak... tak. Już idę.
Przyspieszając kroku, Węglochwyt podszedł do bramy z wyciągniętymi nożycami.
- Do tyłu - rzekł Falkner do więźniów, których przy bramie pojawiło się więcej. Sami samce, wygłodzeni, chudzi, poobijani. Miejscami mieli albo nadpalone futro, albo w ogóle go nie mieli.
Selb przeciął łańcuch, który z metalowym szczękiem uderzył w ziemię. Gedwa wraz z Jarrinem pchnęli z wolna bramę, dając czas trzymającym się jej więźniom by odsunęli się do tyłu.


Obóz tak naprawdę składał się z jednej długiej drogi i szeregu drewnianych domów okrytych płatami po lewej jak i po prawej stronie. Na samym końcu znajdowało się coś, co przypominało rytualny ołtarz. Jego płomienie wciąż się paliły, sugerując, że ktokolwiek tutaj pełnił wartę nie mógł uciec stąd daleko. Bazaltowa wieża strażnicza stała we wschodniej części obozu, zaś zejście w dół, do jaskiń znajdowało się zaraz przy niej.
Z domów wychodziło coraz więcej zagłodzonych popielców, którzy mieli na sobie przepaski, inni tylko koszule, a jeszcze inni byli całkowicie nadzy. Wzdłuż drogi ścieliły się trupy zarówno Płomiennych jak i jeńców, którzy zginęli z niewiadomych przyczyn. Niektóre ciała były nadpalone, inne zwęglone a jeszcze inne poszlachtowane. Temu wszystkiemu towarzyszył wcześniej opisany, niemiłosierny smród który odbierał rozumowi zdolność pojmowania co tutaj tak naprawdę zaszło.
Do Gedwy przyparł jeden z popielców, którego żebra były aż zbyt dobrze zarysowane na wygłodzonym ciele. Selb chwycił innego z więźniów, który o mało nie wywrócił się idąc w jego stronę, by podziękować mu za ratunek. Jarrin przycupnął przy popielcu, który niczym ludzkie dziecko szlochał nad ciałem martwego kompana, trzymając jego pozbawioną tchnienia życia głowę na kolanach.
Falkner zaś stał i ściągnąwszy swój hełm, próbował zrozumieć czym tak naprawdę jest to miejsce. Nie raz, nie dwa widział obozy jenieckie, nawet Płomiennych, jednakże nigdy wcześniej widoki te nie były tak przygważdżające. Z jednego z domów dwójka popielców probowała wynieść martwego kolegę, przewalając się o próg i wyjąc z bólu. Inny dom tlił się dymem, a jedynie wystająca łapa trupa mogła świadczyć o tym, że ktokolwiek tam był, spłonął żywcem.
Idąc dalej, Węgloróg zmierzał do rytualnego ołtarza na drugim końcu obozu. Dostrzegł popielca, który trzymając się ledwie drzwi drewnianego domu, trzęsącą pięścią przybił w pierś. Legionista zatrzymał się, odwrócił w kierunku popielca i odsalutował, jak nakazywał regulamin. Podszedł następnie do niego, a zaraz za dowódcą zjawiła się reszta Węgli (poza Sarangiem, który siedząc na stanowisku strzelca przyglądał się temu wszystkiemu przez okular celownika).
- Żołnierzu, jesteście w stanie mi wyjaśnić co to za obóz? - Falkner nachylił się nad jeńcem i łapiąc go pod łapy, usadził na progu domu. Z wewnątrz słychać było ciche jęki więźniów, którzy o własnych siłach wyjść nie mogli.
Popielec pokiwał głową w odpowiedzi Węglorogowi, a następnie mlasnął. Falkner wyciągnął łapę do Gedwy, prosząc o jej manierkę.
Nigdy wcześniej ani Selb, ani inni z Węgli nie widzieli kogoś, kto tak łapczywie piłby wodę. Więzień ze łzami w oczach pił z metalowej manierki, a następnie oparł pysk i odetchnął.
- To obóz jeniecki, sir - wydukał z siebie żołnierz, ocierając łzy wzruszenia. Powiódł pazurem wokół, wskazując na drewniane domy - Tutaj nas trzymają, a t-tam - wskazał w kierunku wieży i zejścia do podziemi - prowadzili nas do roboty w kopalni.
- Jak długo tu jesteście? - spytał Falkner, odbierając manierkę Gedwy.
- Sezon... może mniej - odparł ten, zakrywając pysk wychudzonymi łapami - Broniliśmy granicy, broniliśmy ile się dało, ale było ich za wiele. Zawiedliśmy...
- Nie zawiedliście, dzięki wam zdołaliśmy odeprzeć wroga z ojczyzny - rzekł Falkner, łapiąc więźnia za ramię. Gołą łapą poczuł jego kościsty bark i obojczyk, więc czym prędzej cofnął ją by nie uczynić jeńcowi krzywdy.
- Jednych brali do robót, innych poświęcali w rytuałach. Raz na jakiś czas wznosili effigy, palili żywcem... Dzisiaj chcieli wymordować wszystkich gdy uciekali, ale podnieśliśmy bunt. Kto mógł, to walczył. Zabrakło im sił, żołnierzy, to zamknęli nas tu, zostawili na śmierć. Bez jedzenia, bez wody...
- Pomoc już do was leci, charrcoptery z sanitariuszami i wodą już tu lecą - rzekł Falkner i podniósł się. Zwrócił pyk w stronę Węgli.
- Selb i Jarrin: sprawdzić ten ołtarz. Gedwa, twoim zadaniem jest przygotowanie lądowiska dla charrcopterów. Idę zameldować Rocktrooperowi co tutaj znaleźliśmy. Przyślę ci Saranga do pomocy.
- Tak jest - odparła Węgloskrzydła, po czym oddaliła się od zgrupowania.
- Falkner... - podjął Jarrin, nie siląc się już na podkreślanie stopnia Węgloroga - Czy ty... kurwa, co to jest?
- Jarrin, weź się w garść - uciął krótko Legionista - Oni potrzebują pomocy. Też nie wierzę w co widzę, ale musimy coś zrobić. Z Selbem sprawdźcie ten ołtarz, jeśli znajdziecie jakiegokolwiek Płomiennego, nie wolno wam go zabijać. Zrozumiano?
- Tak jest - pokiwał głową Jarrin.
Falkner sapnął i otarł łapą czoło. Jego zmęczone spojrzenie mówiło samo za siebie.
- Załatwimy im pomoc, wodę i jedzenie. Tyle możemy dla nich zrobić.
Jarrin smutno westchnął i spojrzał na Selba, który również wyglądał tak, jakby cała radość opuściła jego duszę. Klepnął go w ramię i poprowadził w kierunku ołtarza. Falkner zawrócił do czołgu, aby o znalezisku donieść Centurionowi.

- Całe moje życie nie widziałem tak bestialskiego obozu - rzekł Jarrin, ocierając palcami powieki.
- Wojna to piekło - odparł Selb.

Falkner otworzył skórzaną teczkę w której trzymał wszystkie dokumenty, jakie wpadły w jego ręce. Raport dotyczący stanu zdrowia Gedwy Węgloskrzydłej umieścił zaraz z wierzchu.
Tego samego dnia popielka straciła obie nogi, jej lewe ramię udało się odratować. Miała szczęście w nieszczęściu: centymetry dzieliły ją od utraty życia. Gdyby pocisk trafił ciut bliżej, Gedwa znajdowałaby się w drodze do zbiorowej mogiły, zamiast do domu.
Prawdę mówiąc był to moment, w którym wszyscy powinni dostać bilet powrotny na ranczo Jarrina. Sarang zamknął się w sobie i ślęczał nad lazaretem, pilnując Gedwy niczym kryteński ogar podwórka swego pana, Jarrin owinąwszy się szczelnie peleryną nie reagował na żadne bodźce. Falkner siedział na taborecie przed palnikiem nad którym gotowała się potrawka, pisząc listy.

Selb przytargał ze sobą skrzynię i postawił przed dowódcą, po czym usadowił na niej tyłek.
- Do kogo piszesz, szefie? - spytał, biorąc gryz jabłka.
- Do przyjaciółki - odparł Falkner, nie odrywając oczu od kartki.
- Uuu, jaka to panna czeka na szefa powrót z wojny?
- Żadna. To sylvari.
Selb uniósł brwi. Mieląc chwilę kęs soczystego jabłka, zadał kolejne pytanie:
- A skąd ty szefie znasz sylvari?
- Stare czasy - odparł Falkner, podnosząc wzrok na podwładnego - Kiedyś ocaliła mi ogon, w ramach odwdzięczenia się oprowadzałem ją po Askalonie, pokazując naszą technologię. Swego czasu była mocno zainteresowana silnikami parowymi, mechanizmami korbowymi i tak dalej. A tej ciekawości nigdy nie dało się zaspokoić.
- I co, poważnie dali ci robić za przewodnika na służbie?
- Musisz wiedzieć za którą strunę pociągnąć, by instrument wydobył pożądany dźwięk - Falkner mlasnął i przekreślił słowo w liście - Ty nie masz żadnych kumpli poza nami?
- Miałem - odparł Selb - Poległ pod Płomienną Cytadelą. Pracowaliśmy razem w hucie. A poza tym to skąd mam znać wielgachnych nornów, przemądrzałe asury i tchórzliwych ludzi?
- Żaden z nich nie jest wart mniej, niż ty, ja czy cała nasza banda razem wzięta - Falkner nachylił pysk nad garnuszkiem z potrawką, a następnie wbił baczne spojrzenie w Selba - Ta wojna nie będzie trwała wiecznie, świat nie kończy się na Płomiennym Legionie czy duchach z Askalonu. Poza nimi są smoki, jeden, drugi, trzeci, cholera wie ile. Bogowie, którym wciąż mało naszego cierpienia, tyraniczni królowie i szereg innych szaleńców.
- Mam was - odparł Selb, również nachylając się by spojrzeć dowódcy prosto w oczy.
- To nie wystarczy. Kiedyś z Płomienną Cytadelą pomagał nam świeżo uformowany Pakt, dlatego wtedy tak szybko zwyciężyliśmy. Jeśli kiedyś będziesz musiał wa-

Wypowiedź Falknera przerwało nadejście posłańca od centuriona Rocktroopera. W jednej łapie trzymał zwój z rozkazami, w drugiej klatkę z gołębiem:
- Centurion Rocktrooper przesyła rozkazy i nowego członka bandy - zarechotał żołnierz.
Wzrok dwójki Węgli był piorunujący. Dopiero co stracili członka oddziału, takie żarty były nie na miejscu.
Selb wstał, odebrał rozkazy i klatkę z gołębiem. Szary ptaszek z tubą na wiadomości przy łapce. Odkąd załoga każdego z czołgów miała zainstalowane radio, skrzydlaci posłańcy nie byli już tak często wykorzystywani.
- Rozkazy wypełnić od razu, a ptaka macie na wypadek utraty łączności. Zarządzenie z góry - rzekł żołnierz, po czym oddalił się w swoją stronę.
Falkner rozwinął swój, przeczytał, skrzywił pysk. Sapnął głośno nozdrzami - Selb wiedział, że nie zwiastuje to niczego dobrego.
- Selb, idź po Saranga, ja obudzę Jarrina. Pal licho tę potrawkę, odgrzejemy po powrocie.

Wyjazd odbył się w ciągu dziesięciu minut. Obudzony Jarrin siedział na czołgu i palił papierosa spoglądając na przebiegające przez niebo chmury. Sarang wraz z Selbem ładowali amunicję, Falkner zaś podpisywał jakieś papiery opierając swoją teczkę o front maszyny.
- To wszystko runie - rzekł Jarrin, mrużąc ślepia od dymu.
- Co? - Falkner spytał nie odrywając wzroku od papierów.
- Ta wojna. Nie mam już siły, szefie. Chcę wrócić na ranczo, do naszych krów i świń, do marudzenia starych, emerytowanych żołnierzy i piania kogutów nad ranem.
- Nie wyskakujemy ze statku dopóki nie dostaniemy rozkazu, nawet jakby tonął - odparł Falkner.
Jarrin prychnął i rzucił niedopałek przed siebie.
- Włączę dziunię - rzekł, wskakując przez właz nad stanowiskiem kierowcy.
- Szefie, amunicja uzupełniona! - krzyknął Sarang, wyściubiając łeb przez właz wieżyczki.
- Na stanowiska. Nie mamy strzelca, więc Selb zastępuje Gedwę.
- Nie mogli nam serio dać kogoś doświadczonego? - zapytał Jarrin ze środka.
A mówią, że nie ma głupich pytań, a jedynie głupie odpowiedzi. Skąd miały przyjść posiłki?

- Dobra, nasze zadanie jest w miarę proste - zaczął Falkner, gdy wyjechali poza Ostoję - Wywiad Popielnych donosi o wrogich pojazdach krążących blisko starych pól. To koło trzydziestu kilometrów od osady. Mamy zaczaić się i zdjąć każdy wrogi pojazd, który tamtędy przejedzie.
- Płomienni mają czołgi? - spytał ze zdziwieniem Sarang
- Najwidoczniej. Kradzione maszyny od wojsk przygranicznych, gdy przypuszczali atak na początku Sezonu. To Szturmy III, stare modele, słaby pancerz, ale dobra zwrotność. Dlatego Selb masz strzelać celnie - niewiele potrzeba, żeby je rozwalić.
- Tak jest - odparł Węglochwyt, poprawiając swoje usadowienie na miejscu strzelca.
Jechali kilkanaście minut, nim dotarli do starych pól. Niegdyś uprawiano tutaj zboże, z którego później pieczono chleb dla żołnierzy. Oczywiście dotyczyło to Płomiennego Legionu, gdyż teraz Węgle znajdowali się tak naprawdę na terytorium wroga.
- Jarrin, zatrzymaj czołg - Falkner przytknął ślepia do peryskopu by przeczesać wzrokiem okolicę. Na ziemi leżały jeszcze spadochrony, z pomocą których żołnierze Popielnego Legionu wyskakiwali z charrcopterów podczas wczorajszej operacji.
- Dobra, wjedź w te krzaki na lewo. Będziemy mieli dobrą widoczność na drogę.
- Tak jest - odparł Jarrin i zakręcił ostro w lewo.
Silnik został wyłączony, by nie szumieć w okolicy. Selb przytknął oko do okulara celownika, Sarang przysiadł przy ścianie w której znajdowały się otwory z pociskami, Jarrin zmierzwił łapą futro na pysku.
- Pamiętaj Selb - rzekł Falkner, odstępując od peryskopu - Strzelasz według moich instrukcji. Nie jesteś Gedwą, nie byłeś w pełni szkolony, więc nie będziesz wiedział jak strzelać. Żadnej samowolki i trzymaj nerwy na wodzy. Zrozumiano?
- Tak jest, szefie.
- Dobrze. Jarrin, wypatruj wroga.
- Się wie - odparł niemrawo kierowca.

Minęła godzina, potem druga. Sarang wciąż bawił się z gołębiem, wtykając pazur w jego klatkę i obserwując, jak ptak próbuje się wycofać.
- Musisz go tak irytować? - spytał Selb.
- Nie mam co robić - odparł Węglorębacz.
- Rozbierz się i pilnuj swoich rzeczy, będziesz miał zajęcie.
- Cisza - syknął Falkner, spoglądając to na lewo, to na prawo za pomocą peryskopu.
Jarrin w tym czasie odpalił papierosa i wyciągnął się na swoim siedzeniu:
- Jak się czujesz po awansie, Selb? - zapytał kierowca
- W sensie?
- Awansowałeś z pomocnika kierowcy na strzelca. Oczywiście awans był wymuszony, nie za zasługi.
- Chcesz mi powiedzieć, że się nie nadaję? Sam kurwa strzelaj, proszę bardzo, ja mogę prowadzić.
- He he, chciałbyś. Kierownica jest moja aż po grób, zapamiętaj sobie. Nikt nie naciska pedałów dziuni bez mojej wiedzy.
- Dobrze, że tak kochasz swoje pedały bo już się bałem, że siedząc obok ciebie pomylisz drążki zmiany biegów.
Jarrin i Sarang zarżeli śmiechem, Falkner pokręcił łbem.
- To co się żart udał - odparł Jarrin - Ach Selb, powiem ci szczerze, że ogon mi się do dupy chował na myśl o tym, kto zastąpi Cyrrię. Był Barrik, ale zbzikował. Ty jesteś w porządku.
- Dość gadania, oczy przed siebie. Mamy kontakt.
Falkner zastukał w ścianę czołgu lekko, by zwrócić uwagę całej załogi:
- Sarang, ładuj przeciwpancerny.

Kolumna czterech Szturmów III sunęła drogą w kierunku wschodnim. Każdy z nich na burtach miał wymalowany symbol Płonącego Legionu, wieżyczki dwóch z nich okryte były pomarańczową flagą wroga. Włazy wieżyczek były otwarte, by "dowódcy" mogli przeczesywać okolice.
Szturmy były starej daty. To pierwsze czołgi o ruchomych wieżyczkach, które tak naprawdę nigdy nie wyszły z fazy prototypu. Dopiero pojawienie się pierwszych "Kłów", ciężkich "Berserków" i dwuwieżyczkowych "Iglic" (niezwykle ciężkie czołgi, których użycie spadło do minimum) zapoczątkowało nową erę pojazdów pancernych w Legionach. O ile Kły powstały na bazie nowego podwozia i modelu pozwalającego lepiej zazębiać się ciężkiemu opancerzeniu, Szturmy dalej bazowały na popielczych samochodach pancernych. Przewagą drugich nad pierwszymi stanowiła zwrotność i prędkość na otwartych terenach.
- Selb, czołg zamykający pochód. Strzelaj!


Strzał był celny. Trafiony w tylnią część burty, pocisk po przebiciu pancerza uwolnił pełną moc ładunku umieszczonego w komorze. Wskutek działania siły uderzeniowej, skład amunicji wrogiego czołgu eksplodował. Upojony swym strzałem Selb spoglądał przez okular celownika jak wieżyczka wrogiej maszyny wyskakuje w powietrze, płonąc.
Czołgi zatrzymały się i zaczęły się wycofywać, zakręcając ostro w lewo. Pierwszą zasadą walki pancernej było chronienie swojego tyłu, wypinając swą pierś na przód, okrytą najtwardszym pancerzem. Płomienni cofali się dopóki nie napotkali linii drzew. Nie było ucieczki. Nie mogli ominąć Kilofa II wraz z załogą. Musieli podjąć walkę.
W tym samym momencie Sarang załadował kolejny pocisk, a Selb otrzymał rozkaz by strzelić. Tym razem trafił obok wycofującego się czołgu, środkowego w nowo uformowanym szeregu.
- Celuj lepiej - warknął Jarrin.
- Spokój -zganił go Falkner.
W tym samym momencie najpierw pierwszy, a potem drugi z czołgów wypaliły. Żaden z pocisków nie trafił, lecz nie takie było ich zadanie. Pociski uderzając w ziemię wybuchły gęstym dymem, uniemożliwiając Węglom obserwowanie wroga. Za chwilę nadeszły kolejne dwa, które sprawiły, że można się było poczuć jak na bagnach o poranku - gówno widać.
- Przygotować się - rzekł Falkner do załogi - Załadować przeciwpancerny. Jarrin, naprzód.
Gdy Kilof II wyjechał z gęstej chmury dymu, trzy wrogie czołgi już zmierzały w ich kierunku równo w rzędzie. Krzaki zaszeleściły gniecione przez gąsienice czołgu, wyłaniającego się by stoczyć nierówny bój trzech na jednego.
Falkner przyparł do peryskopu:
- Nowy cel, czołg po lewej, na dziesiątej. Siedemset metrów.
Selb zaczął nerwowo pracować nadgarstkami, kręcąc pokrętłami odpowiedzialnymi za oś pionową i poziomą wieżyczki.
- Ognia!
Strzał chybił o włos. Załoga wrogiego czołgu, który stał się celem usłyszała zaledwie świśnięcie przeciwpancernego pocisku. W odpowiedzi nieprzyjaciel otworzył ogień, lecz tamtejszy strzelec był jeszcze gorszy - pocisk trafił w ziemię kilka metrów przed Węglami i zrykoszetował w powietrze. Zaraz za nim nadeszły dwa kolejne wystrzały wrogich dział, tym razem celne.
Można to było porównać do uderzania pięścią w blat stołu. Mebel się lekko zatrzęsie, ale się nie złamie. Na twardym frontowym pancerzu Kilofa II zostały jedynie osmolone plamy.
- Selb, wstrzymaj ogień - zarządził Węgloróg - Zbliżymy się do nich.
Korzystając z zalety jaką niewątpliwie była wysoka wytrzymałość przedniego pancerza, Jarrin cisnąć gaz do dechy skracał odległość od wroga. Kolejny strzał wroga, niecelny, uderzył kawałek przed Kilofem.
- Ten sam cel, na lewo. Ognia!
Tym razem Węglochwyt przeszedł samego siebie. Co prawda nie zniszczył czołgu gdyż wycelował za wysoko, niemniej trafił prosto w wystający łeb płomiennego dowódcy maszyny lewego czołgu.
W odpowiedzi nadszedł kolejny strzał wroga, znów niecelny. Walka przy tak dużej prędkości i co by nie powiedzieć, nierównościach terenu sprawiała, że żadna ze stron nie mogła efektywnie się zranić.
- Znów ten sam. Ognia! - krzyknął Falkner, spoglądając na Selba.
Kalibracja położenia działa, wrogi czołg znajduje się na środku krzyża celowniczego. W akompaniamencie głośnego wystrzału Kilof II wyrżnął dziurę z przodu wrogiego pojazdu. Czołg zatrzymał się, trudno powiedzieć, kto przeżył. Z pewnością nie kierowca. Strzelec i dowódca pewnie są ranni, lub nieprzytomni.

Walka zrobiła się bardziej wyrównana (liczebnie, ale czy technologicznie?). Dwa wrogie czołgi odbiły w bok z niecnym planem okrążenia Węgli. Należało więc wybrać, kto będzie większym zagrożeniem, lub łatwiejszym celem do zdjęcia.
Wrogi czołg po lewej wypalił, uderzając w burtę Kilofa. Wszystkimi zatrzęsło, Jarrin z trudnością uchronił się od uderzenia się ponownie czołem o kierownicę.
- Czołg z lewej, Selb. Jedenasta godzina.
- Tak jest! - odpowiedział dowódcy Węglochwyt. Kręcąc prędko pokrętłami, wziął na cel wrogą maszynę.
- Ognia!
Płomienni w swym planie nie przewidzieli jednego - odsłonili swój bok. Wykorzystując tę sytuację, Selb wystrzelił mierząc w burtę wrogiego czołgu, trafiając w boczny pancerz. Działo Kilofa miało dostateczną siłę by przebijać czołgi od przodu, co dopiero w miejscach, gdzie pancerz był słabszy. Pocisk przeciwpancerny przebił się do środka, eksplodując we wnętrzu maszyny. Silnik Szturma od razu stanął w płomieniach, a podpalony skład amunicji dokończył robotę. Z hukiem wzleciała w powietrze wieżyczka maszyny, zatrzymując ją i zmieniając w pancerną pochodnię.
- Jarrin, zatrzymaj się! - Falkner przywarł do peryskopu obserwując, jak ostatnia z maszyn wykorzystała swoją okazję by ich okrążyć - Wsteczny bieg!
Kilof II zaczął z wolna wycofywać, lecz nie zdołał prześcignąć szybszego Szturma III.
- Cel na drugiej, ognia!
Selb wymierzył we wrogą maszynę i z niecierpliwością wystrzelił. Zwycięstwo było prawie że przesądzone.
- Dupą patrzysz? - krzyknął Falkner
Selb nie mógł uwierzyć, że nie trafił wroga z tak bliska.
- Jarrin, naprzód!
Czołg Węgli zatrzymał się, po czym wyrwał do przodu. W tej sytuacji łatwiej było znów nabrać trochę odległości, gdyż za chwilę trzeba będzie obracać maszynę by schować swój tyłek.
Węglochwyt wymierzył raz jeszcze - tam, gdzie czołg wroga zaraz będzie. Wstrzymał oddech i przycisnął przycisk przy ziemi nogą, odpowiadający za uderzenie iglicy w spłonkę pocisku wewnątrz działa. Widać było tylko zapaloną iskrę sporych rozmiarów, która ze świstem minęła front Płomiennego Szturma III.
Wróg potrafił wykorzystać tę sposobność. Okrążywszy załogę Kilofa II, wroga lufa spojrzała prosto w tył Żelaznej maszyny. Z hukiem nadszedł jazgot i potworny ryk Saranga.
Falkner spojrzał na Węglorębacza, który trzymał swoje wypływające trzewia. Pocisk płomiennych choć przebił się pomyślnie, lecz to ciało żołnierza przyjęło na siebie najwięcej obrażeń. Gdyby był to skład amunicji, wszyscy spłonęliby w eksplozji.
- Selb, wal w niego kurwa! - krzyknął Falkner - Godzina szósta!
Jarrin wdepnął gaz do dechy, próbując jak najbardziej oddalić się od wroga.
Płomienny Szturm III przejeżdżał właśnie za Kilofem II, na jego osi symetrii. Od zimnej krwi i nerwów strzelców zależało, kto z nich wyjdzie zwycięsko.
Falkner przewalił się, gdy maszyną załopotało na boki. Jarrin puścił kierownicę, gdy cały kokpit zaczął niebezpiecznie migać, piszczeć, a kontrolki świecić się. Diody radiowęzła spajającego Falknerowy kominikator z dowództwem zgasły. A Sarang przestał wyć.

Selb jako jedyny widział, co tak naprawdę się stało. On i wrogi strzelec wypalili niemalże równocześnie. Załoga wrogiej maszyny musiała zginąć na miejscu wskutek wybuchu składu amunicji, ale Kilof III też nie wyszedł bez szwanku. Maszyna zarechotała, jak stary gruźlik spluwający do rynsztoka, a w środku zaczął ulatniać się dym. Falkner błyskawicznie zeskoczył na dół i pochwycił sprężoną esencję żywiołaka lodu w podłużnej butli. Wyciągnął zawleczkę i z pomocą spustu umieszczonego zaraz koło rozległej dyszy zaczął gasić rozpalający się silnik pojazdu.
- Ja pierdolę... - Jarrin zrzucił z głowy hełm i opadł głową na kierownicę - Sarang? Sarang!
Selb potrzebował kilku sekund, by dotarło do niego co właśnie się stało. Jarrin przeciskał się do leżącego na podłodze Węglorębacza. Od kilku chwil nie krzyczał ani nie wrzeszczał.
- Kurwa... - sapnął Falkner, rzucając gaśnicę na bok. Spojrzał na leżącego we własnej krwi Saranga. Chwycił jedną z płacht znajdującej się we wnęce w ścianie pojazdu, w której mieścił się zasobnik z najpotrzebniejszymi narzędziami.
- Odsuń się Jarrin, nie chcesz pamiętać go w takim stanie.
To powiedziawszy, dowódca okrył ciało martwego towarzysza.

Jarrin wrócił na swoje miejsce i schował twarz w osmalonych łapach. Selb rozwalił się na stanowisku strzelca i zaczął twardo dyszeć, dusząc się resztkami oparów uszkodzonego silnika. Falkner wstał i podszedł do peryskopu, by przeczesać wzrokiem okolicę.
Tylko dym, rozorana gąsienicami ziemia i palące się wrogie Szturmy, a w dali las - to jedyne, co można było dostrzec. Ze środka uszu dowódcy doszło ciche łkanie kierowcy, który nie miał w sobie więcej woli do walki. Jarrin uderzył kilkukrotnie łapą w kierownicę, klnąc na czym świat stoi.
Selb miał do siebie wyrzuty. Gdyby celował lepiej, Sarang jeszcze by żył.
- Jarrin, spróbuj odpalić maszynę. To rozkaz - Selb po raz pierwszy usłyszał, jak Falkner rozkazuje Jarrinowi. Zawsze miał ich za braci, Węglopyski był pierwszym i jedynym kandydatem na breveta gdyby, nie daj losie, coś miało stać się Legioniście.
Kierowca przekręcił kluczyk w stacyjce, ale to nie pomogło. Maszyna ani drgnęła, nawet cichy syk silnika nie dobiegł uszu załogi. Wyglądało na to, że byli uziemieni.
- Szlag by to - Falkner chwycił za komunikator - Rocktrooper, tutaj Węgloróg. Rocktrooper, zgłoś się.
Dopiero wtedy zobaczył wyłączone diody radiowęzła. Zirytowany walnął pięścią raz, drugi a potem trzeci w przeklętą maszynę.
- Jesteśmy odcięci - rzekł Węgloróg, chowając pysk w łapach.
- To musimy się stąd wynosić na piechotę, cholera - Jarrin wstał z oburzeniem i odsunął właz nad nim. Wstał, łapiąc swój hełm.

Być może gdyby go miał na głowie, sprawy nie przybrałyby gorszego obrotu. Selb i Falkner drgnęli jak porażeni, gdy Węglopyski runął z powrotem na swoje siedzisko. Pozbawiona tchnienia życia głowa odchyliła się w tył, ukazując szeroką ranę postrzałową.
- Jarrin! - Selb przyparł do kierowcy, spoglądając w jego martwe oczy.
- Zamknij właz, szybko! - ponaglił go Falkner. Węglochwyt usłuchał.
Dowódca przyparł do peryskopu i zaczął przeczesywać wzrokiem okolicę. Był dostatecznie stary i doświadczony by wiedzieć, że żaden z załogi nie byłby w stanie oddać strzału. Pola też były puste. Wychodziło na to, że w lesie musiał ukrywać się strzelec.
Selb przysiadł na swoim starym stanowisku asystenta kierowcy i spoglądał w na martwego kompana. Jeszcze wczoraj Węgle byli w pełnym składzie, a teraz? Gedwa w drodze do domu, bez dolnych kończyn. Sarang rozpruty od środka i Jarrin z dziurą w głowie.
- Zdradziłem nas, kurwa - Falkner sapnął - Niepotrzebnie kazałem ci zamknąć ten właz. Ktokolwiek do nas strzela wie, że jeszcze jeden z nas żyje.
- Co więc zrobimy teraz? - zapytał Węglochwyt.
- Czekamy. Musimy skontaktować się z dowództwem.
- Ale jak? Radio nie działa.
Wtedy wzrok obu powędrował na klatkę z gołębiem.

Podczas gdy Selb obserwował okolicę przez peryskop dowódcy, Falkner siedział przy otwartej teczce z dokumentami, zapisując kolejno następne kartki.
- Nikogo nie widzę, szefie - rzekł Selb.
- To oczywiste. Jeśli to snajper, jest tak dobrze ukryty, że go nie zauważysz.
Węglochwyt sapnął. Najchętniej zacząłby walić pięściami w ścianę, lecz przy dowódcy nie wypadało. Kontynuował przeczesywanie okolicy.
Falkner w tym momencie skończył pisać i zwinął dwa zwoje papieru w jeden rulon.
- Selb, teraz musisz mnie uważnie posłuchać. Stań przy peryskopie,  wykonamy eksperyment.
Falkner uchylił wieżyczkę dowódcy powoli, aby z daleka było widać. Zakładał, że aby trafić z takiej odległości strzelec musiał mieć naprawdę dobry celownik optyczny (z pewnością kradziony Legionom, a jakże).
- Obserwuj linię drzew uważnie. Jeśli zauważysz jakiekolwiek mignięcie wtedy wiemy, gdzie nasz gagatek.
- Tak jest.
Falkner pomału wysuwał przez właz swój hełm, który zawiesił na swoim karabinie. Powoli, ostrożnie, aby nie wysunąć zbyt wiele. Na odpowiedź nie trzeba było długo czekać. Nagle palnął jeden pocisk.
- Mam go! - krzyknął Selb.
Ku ich zgrozie, po chwili uderzył kolejny. Falkner czym prędzej schował hełm z oboma dziurami, aby udać, że żołnierz został zneutralizowany.
Węglochwyt przyparł do działa i czym prędzej skierował je na linię drzew, w prawo. Przywołał obraz z pamięci, gdzie dostrzegł blask.
- Zapalający załadowany! - rzekł Falkner.  Selb w tym czasie nacisnął na przycisk w ziemi i wystrzelił.
Jaki był tego efekt, trudno ocenić. Obaj woleli wierzyć, że trafili we wroga.
- Został jeszcze drugi - Falkner ciężko usiadł na schodku prowadzącym do jego stanowiska. Zmierzwił dłonią futro na czole.
- To go załatwmy - odparł Selb i przypadł do wieżyczki - Szefie, ładuje pan?
- To bezcelowe Selb. Zabiliśmy jednego, ale z pewnością jest drugi, jak nie więcej. Albo są na zwiadach, albo szykuje się jakaś zasadzka. Nie mamy jak powiadomić dowództwa.
- Mamy gołębia - Selb wskazał na wystraszonego ptaka.
- Ustrzelą go jak tylko go wypuścimy. Musimy to zrobić inaczej.
Selb pokiwał głową. Nie jemu było kłócić się ze zdaniem dowódcy. Choć kilka tygodni temu nie powstrzymałby się przed zakwestionowaniem rozkazu Centuriona Jadogrzmota.
- Trzymaj - Falkner wręczył Selbowi rulon z listami - Ptak może nie wystarczyć, dlatego wyślę i ciebie, i jego.
- Ale jak? Nie mogę zostawić tu szefa!
- Nic mi nie będzie. Masz biec ile ci fabryka siły dała, rozumiesz? Wezwać pomoc. Biegnij prosto do Rocktroopera, nie zatrzymuj się na żadne szczanie, sranie czy podziwianie przyrody. Rozumiesz?
- Ale...
- To rozkaz - rzekł stanowczo Węgloróg, po czym targany winą położył łapy na ramieniach Selba - Jesteś ostatnią nadzieją Węgli, rozumiesz? Gdyby mieli mnie dorwać, Gedwa jako kaleka nie poprowadzi dalej bandy. Jeśli zrobisz co ci każę, wrócę cało.

Rozkaz to rozkaz. Selb złapał rulon i wraził do spodni, pod pasek.
- Wywal właz w podłodze, uciekniesz tamtędy. Strzelę dymnym by cię osłonić.
- T-tak jest - odparł Węglochwyt.
- Tylko mi się tu nie rozklejaj. Wykonać rozkaz.
Falkner siadł na stanowisku strzelca, uprzednio ładując pocisk dymny. Wymierzył w linię drzew po lewej, po czym na huk wystrzału Selb miał dalej czekać. Dopiero po załadowaniu drugiego pocisku i wystrzeleniu w środek drzew, miał uciekać.
Wyskoczył włazem i czołgając się po błocie, wyszedł spod maszyny. Zaczął biec ile sił w kończynach, na czterech łapach. Jego kark zjeżył się, gdy poczuł dreszcz śmierci dyszącej nad nim. W każdej chwili mógł oberwać, dlatego też kierował się od drzewa do drzewa, od krzaków do krzaków, od leja do leja.
Falkner zaś wyskoczył ze stanowiska strzelca, zamknął za sobą właz wieżyczki i przyparł do karabinu korbowego asystenta kierowcy. Zaczął pruć ogniem zaporowym przed siebie po linii drzew, by dać swojemu podwładnemu jak największe szanse na ucieczkę.
Potem wstał i z ciężkim sercem westchnął, spoglądając na motającego się w klatce gołębia. 

Selb odnalazł drogę prowadzącą do Żelaznej Ostoi. Najważniejszym było, aby się jej nie trzymać. Przy sobie miał zaledwie pistolet, marna broń na wypadek wpadnięcia w zasadzkę. Mimo tego nie mógł zawieść, rozkaz został wydany, a on musiał go wypełnić. Wyobrażał sobie, że dołączy do załogi Rocktroopera i wrócą po swojego Legionistę, zaczepią Kilof na hak, a on będzie mógł go naprawiać. W niepamięć odszedł przed jutrem - zastąpił go lęk przed tym co będzie, jeśli nie doręczy rozkazów na czas.

Falkner zaś przysiadł na swoim stanowisku dowódcy i czekał. Zaczął gmerać we wspomnieniach, przywołując najszczersze wspomnienia swoich towarzyszy, których odebrał mu los. Pierwsza banda, potem banda Długich, z którymi wojował z Płomiennym Legionem. Był wtedy Legionistą i zakosztował łyka z pucharu goryczy bycia dowódcą. Zdradzony przez połowę swojej bandy, musiał patrzeć jak żołnierze z którymi wczoraj stał ramię w ramię przeszli na stronę wroga wskutek niskich morali. Czy to była jego wina, czy Legionów, że nawet miski ciepłej zupy nie mogli zapewnić tym, którzy walczą na froncie? To pytanie gnębiło go długo, dopóki nie objął stanowiska w fahrarze. Primusami zazwyczaj zostawali ci, którzy mieli sporo życiowych lekcji za sobą, a on kim był? Popielcem z wpływami, który po prostu umiał przegadać swoich zwierzchników by wypchnąć jego kandydaturę na najodpowiedzialniejsze stanowisko w całych Legionach (pal licho Trybunów!) - nauczyciela młodych pokoleń.
I tu zawiódł, pozwalając najbardziej prominentnej bandzie uciec na samowolną misję. Do dziś pamiętał, jak biegł ile sił w nogach by zdążyć uratować chociaż jedno kocię. Zamiast tego, sam padł ofiarą pieprzonych duchów, które w akcje desperacji na miarę swego pokrętnego króla zawaliły grotę ze wszystkimi w środku. I przeżył tylko ten, który z życia już zdążył zaczerpnąć - on.
Wtedy nadszedł kryzys, pierwsze tułaczki po świecie, odseparowanie się od rodziny, jaką kazały się nazywać Legiony.
Dalsze rozmyślania przerwało dudnienie w oddali. Wytężywszy słuch przyparł do peryskopu. Obracał nim wokół, póki nie dostrzegł kolumny Płomiennych nadciągającej od strony lasu.
- Cholera - pomyślał. Jeżeli którykolwiek ze strzelców przekazał im wiadomość o walce, która się tutaj rozegrała pomiędzy czołgami, z pewnością będą chcieli go dorwać. Selb mógł skutecznie odwrócić uwagę, ale mogli go też nie zauważyć przez zasłonę dymną z pocisków wystrzelonych kilka minut temu.
A co najgorsze, mogli maszerować wprost na Żelazną Ostoję. Miną go, zajmą miasto i po nim, stracony.
Stuknął kilkukrotnie w radiowęzeł, nie działał. Opadł na podłogę, zostało niewiele czasu. Zerwał się po chwili na równe nogi i podbiegł wyciągnąć działo korbowe sprzed stanowiska asystenta kierowcy, a następnie zasunąć wizjer. Jeśli w czołgu pozostanie jakikolwiek nieszczelny otwór, zabiją go.
Zawarł za sobą wszystkie włazy na cztery spusty. Nawet gdyby próbowali, nie dostaną się do środka. 
Spojrzał na gołębia. Nie było wyjścia, należało zaraportować. Selb nie mógł wiedzieć, że wroga kolumna nadciąga, stąd jego wiadomość na nic się nie zda. Załadował ostatni zapalający jaki został na ścianie, mijając okryte płachtą truchło Saranga. Wsadził nabój do komory, zaryglował. Usiadł na stanowisku strzelca, obrócił wieżyczkę.
Strzał zaalarmował kolumnę wroga. Kilku stanęło w ogniu, tarzając się po ziemi. W górę uniosła się chmura krwi, która opadła na ziemię niczym szkarłatny deszcz. Już wiedzieli, że siedzi w środku. I że tanio skóry nie odda.
Obrócił się i naprędce napisał na kartce koordynaty dla ostrzału, a później wziął osobną, czystą kartkę i zaczął pisać ostatni list:


Drogi Synu,

W dniu kiedy przyszedłeś do namiotu Rocktroopera rozpoznałem w Tobie twoją matkę. Nie będę silił się na uczuciowość, która tak bardzo nie wpasowuje się w ramy naszej rasy. Jak każdy popielec, co z pewnością kiedyś zrozumiesz, najlepszym było, bym pozostawił Cię twojej nowej rodzinie. Fahrarowi, a potem bandzie, z którą pisane było ci podbić świat.
Dziś chciałbym, aby było inaczej, Selb. Trochę czasu zajęło mi poznanie Ciebie, upewnienie się, że to właśnie Ty. Masz najlepsze cechy matki: upór, zaangażowanie, twarde serce, oraz moje: lojalność, podnoszenie się po upadkach, optymizm w najczarniejszej godzinie. Co odziedziczyłeś po nas obu, to wola życia i walki, która pcha Cię poza horyzonty twoich słabości.

- Węgloróg.... btztbzt.... Węgloróg, zgłoś.. bzzbtbzt.
Falkner podniósł wzrok na jedną, jedyną mieniącą się lampkę radiowęzła. Natychmiast sięgnął po nadajnik, potrząsnął nim.
- Tu Węgloróg...

Wy swym uporze musisz dążyć do samego końca, lecz ta wojna, którą teraz toczysz nie będzie pierwszą, nie ostatnią w Twoim życiu. Gdy powiedziałem Ci wczoraj o tym, że świat nie kończy się na Płomiennym Legionie i Duchach chciałem przygotować Cię na to, że kiedyś fronty na których razem staniemy zmienią  się. Pojawią się nowe, z nowymi wyzwaniami, nowymi wrogami którzy targną się na nasze życie. Musisz być na to gotowy. Walka wciąż trwa, każdego dnia - z własnymi wadami i pokusami. Mam nadzieję, że życie da Ci tę samą szansę jaką dało mnie: zobaczyć świat takim, jakim naprawdę jest.

- Węgloró-btztbzt. Co z wami?
Falkner zacisnął pięść i grzmotnął raz jeszcze w maszynę. Druga dioda zapaliła się.
- Węgloróg, zgłoś się! - odezwał się głos Rocktroopera po drugiej stronie.
- Węgloróg, zgłaszam się. Straciłem dwóch żołnierzy, trzeci niesie korespondencję do was.
- Jaką korespondencję?
- Wróg zmierza na Żelazną Ostoję.

Mimo tego, że nasz świat podupadł wskutek przeciągających się wojen, nowe siły - Smoki, pragną zgarnąć dla siebie nasze życia. Ale my nigdy się nie poddamy. Musimy walczyć do samego końca: za naszą ojczyznę. Będziemy walczyć na morzach i oceanach, z rosnącą siłą w powietrzu. Będziemy bronić naszej Tyrii, naszego Askalonu bez względu na cenę, jaką przyjdzie nam zapłacić. Będziemy walczyć na plażach, na lądowiskach, na szczerych polach i ulicach. Będziemy walczyć na wzgórzach. Nigdy się nie poddamy!

Płomienny Legion zdołał otoczyć Kilofa II. W obawie przed kolejnym wystrzałem, szamani wznieśli kamienną ścianę, która swym chwytem objęła lufę czołgu i uniemożliwiła ruszenie naprzód. Wrodzy popielcy wspinali się po maszynie, próbując podważyć zaryglowane włazy. Falkner słyszał jak walili po ścianach, wciskali miecze między szpary i namawiali do wyjścia.
- Węgloróg, podaj koordynaty ostrzału.
Falkner spojrzał na wcześniej zapisaną kartkę. Teraz kolumna była o wiele bliżej, otaczała Falknera, co oznaczało, że działa musiały dostać nowe współrzędne.

A jeśli zdarzy się tak, w co szczerze wątpię, że nasza cała rasa zostanie zapędzona w róg, to wtedy nasze młode pokolenie, z Tobą włącznie wystąpi naprzód, i ruszy w sukurs staremu.
Dopóki możesz, Synu, walcz o to, co jest ci drogie. Patrz nie tylko przez pryzmat tego, czego nauczył Cię fahrar, ale i tego, co podpowiada Ci serce.

Falkner zastrzygł uszami. Walenie w czołg uspokoiło się tylko na moment, by za moment ostrzał artyleryjski mógł runąć na okrążonego Kilofa.


Zmagania w ramach Operacji "Kolos" trwały kilkanaście tygodni. Pomimo tego, że Trzy Wysokie Legiony zdobywały kolejne posterunki i osady wroga, Trybun Jaharr Smolderpaw nie był w stanie utrzymać ich na długo. Wraz z pogorszonym zaopatrzeniem po obu stronach, atakiem Krwawego Legionu z drugiej strony "państwa" Płomiennych i niespodziewanym buncie wśród Płomiennego Legionu, Smolderpaw zmuszony był uciekać. Żelazny, Krwawy i Popielny Legion nie byli w stanie kontynuować napierania w głąb terytorium Płomiennych, przesuwając granicę swojej ojczyzny zaledwie o kilkanaście kilometrów względem poprzednich granic.
Po raz pierwszy w historii obie siły były zbyt wyczerpane by kontynuować zmagania. Jego miejsce zajęła nowa walka ze znacznie potężniejszym wrogiem - Kralkatorikkiem, którą Trzy Wysokie Legiony uznały za większy priorytet, niż przerzucanie się zdobycznymi osadami z Płomiennymi rozbitymi od środka.