Sala bankietowa była pełna ludzi, wirujących w tańcu o sztywnych zasadach, wymagających sztywnej głowy, sztywnych ramion do sztywnej muzyki. Krok do tyłu, krok do boku, leciutko z pięt na palce, z palców na pięty, nie odpaść, nie zachwiać się. Obrót, tylko wtedy gdy można, wtedy kiedy partner uniesie lekko dłoń, w której trzyma dłoń partnerki, wyznaczając kierunek odpowiednim ruchem dłoni pod łopatką partnerki. Tylko pan może prosić panią, a zadaniem pani jest nie odmówić, bo nie wypada. I jedno i drugie wystrojone w najbardziej niewygodne buty z szafy, najbardziej niewygodne i najmniej przepuszczające powietrze ubrania. Najbardziej intymną rzeczą, jaką można było zrobić nie naruszając żadnych zasad, to wpatrywać się w partnera jak w obrazek.

        Aeshri wpatrywała się więc w roziskrzone, nieco rozbiegane oczy tanecznego partnera. W odcieniu głębokiego niebieskiego, bardzo smutne, prawie nigdy nie zatrzymujące się na jej twarzy - dzisiejszy człowiek taksował salę spojrzeniem, zerkając co jakiś czas na pannę młodą - Isabellę - wirującą z panem młodym. Nawet gdyby nie wiedziała, że to robi, czułaby, jak jego palce sztywnieją, jakby zaciskają się z bezsilności. To był dobry klient - już kilka razy zaopatrywał się w pracowni, w której pracowała w garnitury i fraki szyte na miarę, a co ciekawe - także w “taktyczne” spodnie i porządnej jakości koszule na trening. Tego dnia też się pojawił w pracowni w poszukiwaniu muszki i od słowa do słowa dowiedziała się co się dokładnie wydarzyło. Było jej go żal. A jeszcze bardziej żal było jej dziewczyny, której staranny makijaż ukrywał zapłakane oczy, a gorset jakimś cudem jeszcze jej nie udusił. Miłość była okropną chorobą, a jej dzisiejszy partner taneczny był dobrym tego przykładem.

        - Dziękuję, że się dałaś namówić ale to był zły pomysł - łamiąc zasadę “sztywnej głowy”  i porządnej “ramy” partner Aeshri nachylił się jej do ucha - Ja...
        - Wiem, widzę. Zaraz coś wymyślimy. - odszepnęła mu. Normalnie by wykorzystała sytuację - miała go na widelcu. Smutny mężczyzna, do pocieszenia, porzucony, zmuszony by oglądać ślub przyjaciółki, której nie mógł nigdy wyznać miłości, bo rodzina już dawno ją skojarzyła z kimś z bogatej rodziny. Wystarczyłoby go zabrać dokądkolwiek, przekonać, że jest więcej wart niż jakiś zbyt bogaty fircyk albo że też zasługuje na nieco szczęścia, że musi odreagować, nawet małym kosztem namówić go na kilka drinków gdyby był oporny... ale to nie była dzisiejsza Aeshri. Dzisiejsza chciała pomóc; wbiła mocniej palce dłoni w jego plecy, by zadbać o to by był w pełny przytomny i tu i teraz, z nią. Mruknęła cicho - Udam, że mi słabo, zaprowadź mnie na taras.

        Zaczęła mu dosłownie lecieć przez palce, wspierając się na jego ramieniu. Przymknęła oczy. Stanowczo pociągnął ją ku świeżemu powietrzu, przepraszając osoby stojące w okolicy, lakonicznie tłumacząc, że partnerce słabiej. Dla efektu pożyczył nawet wachlarz od ciotki panny młodej. Podprowadził ją na ogrodową ławeczkę z dobrym widokiem na wejście i posadził na niej uczynnie, na wszelki wypadek. Przyklęknął i na wszelki wypadek ujął wachlarz w dłonie, ale Aesh pociągnęła go za rękaw ku górze kierując nim jak w tańcu by zrobił co chciała - usiadł obok.
        - Nie przesadzaj, tu już nikt nie patrzy. Gacie klękając pobrudziłeś, a ile ja się nazłościłam tnąc na nie materiał, takie chude nogi masz - Aeshri miała gdzieś to, co wypada, a co nie, gdy nikt nie miał za bardzo prawa i większego powodu oceniania jej kultury. Niezależnie od tego, z jaką osobą miała do czynienia gdy tylko można było wolała być na “Ty”, szybko sprowadzając rozmowę na swój poziom.
        - Przepraszam. Dzięki Tobie mogłem wyjść z twarzą. - poluzował muszkę, a gdy dłonią wygładzał klapy marynarki spojrzał na Aeshri jakoś tak bardziej przytomnie niż wcześniej i zaraz narzucił jej na ramiona tę wierzchnią część swojego dzisiejszego stroju zostając w samej koszuli. Opatuliła się nią szczelniej, nie mając serca mu powiedzieć, że prędzej on dostanie kataru nim jej zrobi się zimno. Wiedziała, że silnie potrzebował poczuć się trochę potrzebny.
        - Do usług. - rzuciła zwyczajnie, nawet mrugnęła do niego. Zadarła głowę by zerknąć w górę na rozgwieżdżone niebo, ale chyba wziął to za unikanie kontaktu wzrokowego, bo dalej się tłumaczył.
        - Nie powinienem w ogóle Cię tu ściągać. Nie chciałem iść sam ani robić Isabelli przykrości, przecież przyjaźnimy się od dziecka, a Ty przecież… Tylko szyjesz, ściągasz miarę i czasem doradzasz klientom w doborze kolorów czy krojów… W ogóle, widziałem Cię może z 5-6 razy w życiu i to za ladą sklepu. Na pewno nie czujesz się tu komfortowo. Przepraszam. - spuścił głowę.
        - Przeprosiny przyjęte, choć nie ma za co. Wiesz, lubię poimprezować i w ogóle, dzisiaj najadłam się, co wypić miałam to wypiłam, a teraz to już co najwyżej mi trochę głupio, bo widzę, że to jest taka stypa. - chrząknęła i wbiła w niego spojrzenie - Pogrzebano dwa serca. I żadne z nich nie jest Pana Młodego, powiem więcej - oba należą do Ciebie i Isabelli. co chcesz robić dalej?

        Rozmówca Aeshri ukrył twarz w dłoniach. “Ale mamlok.” - przemknęło przez myśli sylvari, niemniej po swoich ostatnich przeżyciach była bardziej wyrozumiała na miłosne cierpienie innych, nawet jak nie do końca pamiętała ich imię. Co więcej, już drugi raz w ciągu ostatnich dwóch tygodni była o tej porze trzeźwa i całkowicie przytomna, zatem jej empatia była nieprzytłumiona i miała sporo do powiedzenia na temat tego, jak należy się zachować w tym momencie, dlatego Aesh dała mu czas na zastanawianie się i odpowiedź bez poganiania.

        Traf chciał, że na balkon właśnie wyszła Młoda Para. Pan Młody wydawał się być rozzłoszczony. Ciągnął swoją nową żonę za łokieć i ledwo ich plecy zakryła firanka, pchnął dziewczynę na ścianę. Isabell zachwiała się i upadła, jedna z bielutkich ślicznych ślubnych szpileczek została na ziemi. Jej mąż złapał ją za włosy i zaczął ją podciągać w górę, a ona starała się nie pisnąć, widać było że nie jest to jakaś dziwna gra wstępna. Cokolwiek się wydarzyło między parą, to co widziała wystarczyło Aeshri by w niej zawrzało.

        - Dobra. Powiem Ci co masz robić dalej. Wykorzystać szansę i zająć się panną młodą za chwilę. - wcisnęła marynarkę swojemu partnerowi i wstała.

        Wszystko potoczyło się szybko - sylvari zadziałała  automatycznie. Niemalże wyrosła obok brutalnego pana młodego. Zdzieliła go pięścią w przeponę, zmuszając do wypuszczenia włosów swojej nowej żonki. Próbował złapać powietrze i odruchowo krzyknąć, ale nie pozwoliła mu - pchęła go na ścianę z dużą siłą, znacznie większą niż ta, która potraktował nową żonę i zatkała mu usta ręką nim krzyknął cokolwiek. Ugryzł ją w odpowiedzi, tak że aż zasyczała i przygryzła wargę, ale odpowiedziała natychmiast kopniakiem w piszczel. Mężczyzna miał szczęście, że kopniak był wymierzony butem na obcasie, a nie glanem, więc obyło się bez złamania, ale nie bez klęknięcia i przeszywającego bólu. Zakończyła walkę uderzeniem z kolana w podbródek, który akurat się nawinął pod jej nogę, co wyłączyło mężczyznę równie efektywnie, co sierpowy zawodowego boksera. Aesh sprawdziła jego puls, chwytając go pod szyję, co z boku mogło wyglądać jakby go dusiła; puls był wyczuwalny, a gdy pomajdała mężczyzną na boki jego głowa nie latała głupio, wyglądało na to, że kręgosłup też był całkiem cały. Sylvari odrzuciła go z pogardą i już miała splunąć, ale powstrzymała się. Przecież to był wypadek. Zerknęła na dziewczynę i odezwała się:

        - Cokolwiek chciał zrobić, wydawał się być chu*em. Spieprzaj od niego, pi*prz bycie z kimś takim. Czy najebany, czy trzeźwy - nie chcesz go, uwierz mi. I żadne siano, nieważne ile go ma Ci życia z nim nie wynagrodzi. Wymyślcie co powiecie gościom, on żyje jak coś.
        - Pani krwawi. Trzeba medyka... - wydusiła zapłakana Młoda, wskazując pogryzioną dłoń Aeshri. Makijaż jej nie pomagał już w ukrywaniu wszystkich dramatów które w sobie nosiła, ale co najważniejsze - wyglądało na to, że na ten moment nie przejmuje się mężem, więc może będzie po jej stronie w razie czego. Aesh podniosła od niechcenia rękę i aż gwizdnęła.
        - Łoo, jak dobrze, że to tylko lewa ręka. Więc czym prędzej do swoich medyków. I żadnego odprowadzania mnie, jak którekolwiek z Was stąd sobie pójdzie, będą Was maglować po wszystkim Seraph czy tam Ministerialni, a tego nie chcecie - sylvari zerknęła za siebie na swojego towarzysza, ale był blady jak ściana. Zawiesiła spojrzenie na Pannie Młodej i aż jęknęła widząc te wystraszone oczy - Martw się o siebie.

        Spokojnym krokiem udała się ku zejściu z tarasu. Wiedziała, jak to się skończy z nią (albo pobity złoży zgłoszenie u Seraph albo nie), nie wiedziała, jak będzie z nimi. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że nieco przesadziła z przemocą przy arystokratach, mogło się przecież skończyć znacznie gorzej. Gdyby złamała mu kark albo naruszyła kręgosłup, nie wymigałaby się absolutnie od więzienia, a tak mogła się jeszcze łudzić. Ledwo wyszła za zakręt i opuściła światło latarni sięgnęła po sztylet, by otulić swoją dłoń leczniczym popiołem. Skubany damski bokser ugryzł ją dość boleśnie, ale przecież nie będzie piszczeć jak mała dziewczynka. Nie gdy inni patrzą, jeszcze znów kogoś zmartwi bardziej niż powinna.




        Nazajutrz sylvari została wyrwana z pracy na pisemne żądanie Seraph. Strażnik-dostarczyciel odprowadził ją osobiście na posterunek, gdzie Aeshri musiała złożyć obszerne wyjaśnienia, pokazać dłoń, zostawić swój adres kontaktowy. Była dość posłuszna i kulturalna - starała się odpowiadać wyczerpująco, ale zeznała, że nie wiedziała kogo ogłusza - zobaczyła tylko, że ktoś robi krzywdę pani Isabell, i obawiała się, co się stanie z nią, gdyby ją tak zostawiła, więc nie mogła nie zareagować. Wyraziła skruchę, ale powiedziała, że wiedziała co robi, była na kursie samoobrony w 1332 AE i że nigdy jej intencją nie było sprawienie trwałego uszczerbku na zdrowiu. Nie zatrzymano jej, bo jej zeznania pokrywały się ze wszystkimi zeznaniami poza zeznaniami poszkodowanego, a jemu nic się nie stało poza dwoma siniakami, niemniej nakazano jej pozostawanie w pełnej dyspozycji i nie wyjeżdżanie na dłużej bez zgłoszenia tego u porucznika. Porucznik nieco udobruchany jej postawą i brakiem awantur powiedział jej, że grozi jej co najwyżej grzywna, ale pan Athan Dalpiaz (a więc tak nazywał się jej wczorajszy partner!) zadeklarował podczas swojego przesłuchania, że pokryje wszelkie koszta, jakie musiałaby ponieść Aeshri z powodu stanięcia w obronie kogoś słabszego i poszkodowanego.

        Gdy opuściła posterunek westchnęła, a ostatnio robiła to coraz częściej i ciężej. Nie było sensu wracać do pracy, więc ruszyła niespiesznym krokiem ku Drogowskazowi, by przenieść się do Queensdale. Wskoczyła na szakala, jednak zamiast do karczmy ruszyła w drugą stronę na polanę, by tam usiąść. Miała ochotę odpocząć od tłumu choć przez moment, ale wkroczyła między inny tłum - tłum kwiatów i owadów; ten jej jednak aż tak nie wadził. Oparła się plecami o swojego uczynnego Azora zwanego Burkiem, który przez ten moment wydał się jej mieć znacznie więcej ciepła i dobroci w sobie, niż przystało na kupę czarnych błyszczących kamieni, która się ruszała na jej wezwanie. Pogładziła go za uchem, a on bez żadnego pomruku, jaki mógłby wydać jej Ruta, pupil z Ogrodu złożył łeb na łapach i czekał aż skończy się magia lub aż Aeshri wstanie. Jej się jednak nie spieszyło. Zadarła głowę, by spojrzeć w błękitne niebo. Miała już skończyć z imprezami, te wesele miało być naprawdę takie ostatnie-ostatnie w tym całym ciągu. Zdawało jej się, że już wie co ma robić... A tu trach, stało się, chciała dobrze, zrobiła źle i jeszcze zubożały szlachcic chciał za nią płacić jej grzywnę, zamiast pomnożyć majątek, by być z ukochaną. Znajdzie go - postanowiła sobie - i naprostuje.


        Kilka dni temu rozmawiała z Nisheerą, przed-przed wczoraj rozmawiała przecież z Markusem, a przedwczoraj - z Annie i coś zaczynała rozumieć. Każdemu z tej trójki zadała te same pytania: Czy ja jestem puszczalska? Czy ja się nie szanuję? Czy ja się ku*wię? I… Żadne z nich nie powiedziało jej wprost, tak-nie, proste pytanie, prosta odpowiedź. Zamiast tego.. Na moment odpłynęła próbując sobie przypomnieć.. Nisheera powiedziała jej tak:

        “Jesteś po prostu… ponadprzeciętnie otwarta na wszelkie igraszki i lubisz w ten sposób odreagowywać, co nie zawsze jest dla Ciebie dobre i rzadko dobrze rozumiane, nawet wśród najemników. [...] Myślisz, że jesteś wolna, ale nie jesteś. Sterują Tobą Twoje emocje, głównie gniew, pożądanie, chęć błyszczenia, które rozpalają się, nawet nie wiesz kiedy. To przez nie czasem nie szanujesz się - Esh, spójrz krytycznie na swoje zdobycze. Możesz być wirtuozem w zdobywaniu, ale często to co łowisz, to są pijani mężczyźni, którzy Cię nie pamiętają, alb o których Ty nie pamiętasz. Ale nie powiedziałabym, że się ku*wisz. Robisz to bo… Zwyczajnie chcesz, masz ochotę, oni też mają, wszyscy są zadowoleni, ale nie wiem czy cokolwiek więcej zyskujesz. Wiem, że taki Twój urok, taka byłaś odkąd Cię poznałam, obie wiemy, że nigdy tego do końca nie zrozumiem mimo szczerych chęci.”

        Jej bladolistna przyjaciółka potrafiła być i dosadna i delikatna zarazem, tak że nie można się było na nią rozzłościć, a później, gdy już coś zaczynało się układać pod kopułą Aeshri potrafiła też spaprać sprawę rozmową na temat balansu, harmonii i medytacji i wmawaniem Aeshri (zresztą słusznie), że wydaje jej się że piromantka jest teraz, w tym smutku i rozgoryczeni, który jej towarzyszy otwarta na największe zmiany w swoim życiu. A co gorsza - medyczka odmówiła propozycji upicia się do nieprzytomności wspólnie. To nie był dobry dzień dla Aeshri na tak poważne rozmowy, to był dobry dzień na alkohol, więc resztę wieczoru spędziła sama. Kolejny był Markus, który dopadł ją po powrocie z pracy - czekał  na nią, szukał jej z tego czego się dowiedziała, a na pytania odpowiedział dość krótko:

“Nie. Robisz to co chcesz. Chodzisz na te imprezy z bezpośrednim zamiarem czego chcesz. Ty po to sięgasz, a nie zostajesz wyciągnięta. Jeżeli powiesz <<nie>> wtedy jest koniec.”

        Po nim nie spodziewała się takiej otwartości, zaskoczył ją. Był przyjazny, ciepły, cierpliwy gdy wszystko jej tłumaczył i prostował, nawet sprzedał jej trzy swoje sekrety - jej, samozwańczej największej plotkarze w gildii. Do tego opowiedział jej jak jemu opowiadano o miłości. Według słów opiekuna dwie miłości - rybia i prawdziwa. Miłość rybią zilustrował jej prosto za pomocą historii o młodzieńcu, który złowił rybę, zabił rybę, wypatroszył rybę, ugotował rybę ponieważ kochał rybę… Jeść, tak mu posmakowała, tak jak jej Matt. Miłość rybia to miłość samolubna, taka miłość, gdzie istotne jest tylko to, czy otrzymujemy jakąś korzyść, rodzaj ukojenia, większą satysfakcję z kochania kogoś innego. Miłość prawdziwa dla odmiany to zdaniem Opiekuna miłość, która oznacza kochanie tych, którym się “daje”, bez względu na to, czy spełniają oni potrzeby kochającej czy nie. Powiedział, że Esh ma w sobie dwie te formy miłości - po części kocha siebie, bo szuka towarzystwa innych, by zaspokoić swoje potrzeby, ale według Markusa Esh też dba o każdego bez wymagania jakiejkolwiek wzajemności - zwrócił jej uwagę na te imprezy, prezenty które robiła każdemu w pokoju. Sylvari pomyślała jeszcze o tym, jak trochę wbrew innym i sobie i tej irytacji jaką czuła broniła niemądrej Lei jak lwica, czy kryła Brigga co finalnie skończyło się przymusowym malowaniem pokoju przez wszystkich.

        Annie z kolei odpowiedziała jej jeszcze inaczej:

        “Na bogów, serio mam odpowiedzieć?! [...] Słuchaj, to jak prowadzisz swoje życie to Twój wybór. Z jednej strony uważam, że tak, nie szanujesz siebie, ani swojego ciała chodząc z kim popadnie do łóżka, ale zauważ, że ja mam bardziej tradycyjne podejście do spraw sercowych. I nie wiem, jak bardzo chciałabyś tłumaczyć światu, że to dla wolności, że bez zobowiązań to i tak sprowadza się do tego, że zapewne nie jedna osoba Cię tak właśnie oceni. Ja mimo wszystko Cię uwielbiam, choć nie pochwalam tej Twojej strony. Ale jak Tobie z tym dobrze i nie masz nic sobie w tej kwestii do zarzucenia i nie męczy Cię później sumienie, to nikt Cię nie zmusi do zmiany. [...]. Wiesz, jak trafiłam do Ligi to nawet Ci trochę zazdrościłam. Wiesz, tego że byłaś taka wyluzowana, obrotna, że tak się ze wszystkimi dogadywałaś, a ze mną do tej pory ciężko jest wdać się w rozmowę, bo po prostu jestem sztywna. Ale już dawno przestałam Ci tego zazdrościć, bo zrozumiałam, że każdy idzie przez życie w swoim tempie. I szczerze czasami Ci współczuję jednak tego, z czym wiąże się Twój styl życia, bo Ty zawsze musisz zabłysnąć, zrobić wokół siebie szum, poderwać kogoś.. A w głębi duszy nie masz nawet na to ochoty czy humoru. Ale to co sobie narzuciłaś zobowiązuje jakoś Ciebie do tego, że musisz pokazać że jesteś super i w ogóle, nie zostawiając miejsca na Aeshri, która ma coś więcej w sobie.”.

        Słodka blondwłosa przyjaciółka Aeshri wyjaśniła jej, że szalejąc martwi wszystkich wokół - wszystkich tych, których na niej zależy i tak naprawdę niewiele zmienia to, że Aeshri nie życzy sobie zamartwiania się o nią. Próbowała zbyt wielu nowych rzeczy i wpadła w zakręt ze zbyt dużą prędkością. Zachęcila ją, by próbowała być taka, jaka jest, tylko przewartościowała swój styl bycia - mniej szaleć i odsuwać się z “centrum”, bo to naprawdę nie jest jej potrzebne do niczego. Kilka babskich godzin w SPA i wspólne złożenie zamówienia na brokat, materiał i kilka innych niezbędnych rzeczy do powitania Brigga po powrocie poprawiło jej humor na kilka godzin.


        Aeshri westchnęła, po raz kolejny dziś. Mieli rację, wszyscy. Wiedziała w którą stronę chce iść i na czym się skupić bardziej, na czym mniej. Musiała jeszcze zdecydować, w którą stronę chciałaby pójść zawodowo. Dzieciaki w sierocińcu już jej nie potrzebowały - skończyły się rzeczy, których mogłaby je nauczyć, a warsztat krawiecki… Cóż. Miała wrażenie, że się tam marnuje. To była spokojna, stała praca, dość kreatywna… I nic poza tym. Zanim jednak zmiany i takie decyzje, sylvari musiała odwiedzić Shaemoor - osobę, z powodu której wszystko się zaczęło i z tymi imprezami i życiowymi przemyśleniami. Wypuścić oficjalnie rybę z tej Markusowej opowieści spowrotem do wody. Już pora.